Op het nippertje

Eind juli moesten we een ‘castratiecapsule’ onder de huid plaatsen bij een reutje. Hij was té vervelend seksueel bezig en viel iedereen lastig. Tevens hadden ze ook een teefje in huis, die ze enige rust wilden gunnen. Zogezegd zo gedaan. Tijdens het consult legden we alles uitvoerig uit: hóe de capsule werkt, hoe láng die werkt, wat ze kunnen verwachten en hoe ze er verder mee zouden kunnen nadat die capsule zou zijn uitgewerkt. En hierna mochten we ervan uitgaan dat alles soepeler zou gaan. 

Medio september kwam die familie langs met hun teefje. Ze waren bang dat ze zwanger was, maar wisten zeker dat het eventuele nest niet van het reutje was, omdat hij die capsule had gekregen. Dat bleek eigenlijk de belangrijkste reden! We spraken af dat we een drachtigheidsecho zouden maken. 

Tot onze grote verbazing zagen we zeker vier pups. We vroegen of er een mogelijkheid was dat Saartje een middag was weggelopen of dat ze anderszins buiten de deur gedekt had kunnen worden. Maar al die mogelijkheden waren niet gebeurd. Toen vroeg ik dus of ze nog een keer met het reutje wilde langskomen om aan de consistentie èn de grootte van de testikels te voelen of de capsule functioneel was. Een uur later kwamen ze terug. Omdat het zó druk was voelde ik het reutje even op het terras voor de praktijk tussen de benen. Nou, er was sprake van twee kleine en hele zachte balletjes. De capsules was volop werkzaam. Vervolgens gingen we terugrekenen: de drachtlengte kon ik ongeveer op zes weken stellen. Dan was ze begin augustus gedekt. Dat kon dan zeker toch door de reu gedaan zijn, want alvorens het zaad niet meer fertiel is kan het zo maar zes weken duren! 

Dus Saartje was te snel loops geworden en nèt voor de onvruchtbaarheid was ingetreden had de reu nog even voor nageslacht gezorgd. De bevalling verliep voorspoedig, de eigenaren waren dolblij, er kwamen vier levende pups uit en ze groeiden in liefde en aandacht op. 

Vader en moeder waren de optimale ouders en op de leeftijd van negen weken konden de pups naar hun nieuwe eigenaren.

En één pupje mocht blijven om de levende herinnering te zijn aan deze periode. 

Lodewijk Kamps is dierenarts en schrijft iedere week over zijn ervaringen