Aleid en Henk vieren hun 60-jarig huwelijksjubileum

'Weten dat niets vanzelfsprekend is. Meegaan met de tijd en dankbaarheid,' dat zijn de beste adviezen voor een goed huwelijk zo lang als die van haar en haar echtgenoot Henk (85), aldus Aleid de Graaff-Wentink (84).

Door Diana Maas

Het is een warme dag als ik door Aleid (door intimi ook wel 'witte vos' genoemd) word opgewacht voor onze afspraak. Niet gek, want het huis ligt goed verstopt achter veel groen en als je het niet weet, rijd je er zo voorbij. In de ruime tuin staat onder een parasol een knus zitje. Ik krijg een glas koud water met limoen en munt en een stuk chocoladetaart.

Aleid is geboren in Uithoorn in een gezin met totaal elf kinderen. Henk komt uit Mijdrecht en groeide op in een gezin van veertien kinderen. Zij kwamen elkaar tegen op de ijsbaan van Uithoorn. Zij op oude doorlopertjes en hij op kunstschaatsen. 'Hij kon echt goed schaatsen en ik, nou ja…', ze schommelt met haar hand. 'Henk deed ook mee aan toertochten en op een gegeven moment vroeg ik of ik ook mee mocht. Zijn maten zeiden nee, maar Henk zei: ja hoor! Dat vond ik natuurlijk heel leuk.' Henk glundert bij het horen van deze anekdote.

'Bedenk je goed dat wij als tieners in de oorlogstijd leefden. Elkaar ontmoeten was lastig. We hadden het als gezin ook niet makkelijk, we hadden niet veel te eten en met zoveel kinderen. De uitspraak "ieder dubbeltje omdraaien", was bij ons elke cent. Als ik daar aan terugdenk...' Aleid is zichtbaar geëmotioneerd. Ze herpakt zich en vertelt verder. 'We gingen beide op zondag naar de kerk. Dat was verplicht. Maar om elkaar te ontmoeten gingen we vaker. Ik weet nog dat mijn moeder vond dat ik ineens wel erg gesteld was op de kerk'. Met een ondeugend lachje vervolgd ze: 'Wist zij veel.'

Op een zomerse dag, 9 september 1959, stapten zij in Uithoorn in het huwelijksbootje. Eind jaren '60 krijgen ze een zoon (Jurgen) en dochter (Stephanie) en in 1970 verhuist het gezin naar Hillegom. 'Ik was onderwijzer in het leerlingwezen en het was een heerlijke rustige plek om te wonen'. Henk blijkt aan de wieg te hebben gestaan van de zelfstandigheid van meisjes, bijvoorbeeld in hun keuze voor technische beroepen. Henk begeleide deze meisjes. (lees het hele verhaal op: 

'De groepjes bestonden maar uit zo'n 7 tot 10 meisjes, het was niet zo gewoon als nu', vervolgd Henk. 'Ik ging op bedrijvenbezoek, zodat de meisjes na hun opleiding ook daadwerkelijk aan de slag konden. Ik dacht mee met lesmateriaal en natuurlijk ging ik ook bij scholen op bezoek, om deze vorm van onderwijs onder de aandacht te brengen. Ik vond het heel erg leuk werk, heb het 25 jaar gedaan en soms zie ik nog wel eens een vrouw in het voorbijgaan die ik les heb gegeven.'

Aleid verteld ze een erg strijdlustige moeder heeft gehad en juist dát bemerk ik ook sterk bij Aleid, ze heeft dit dus duidelijk niet van een vreemde. Aleid heeft maatschappelijk werk gestudeerd en nadat zij in Hillegom zijn komen wonen raakt Aleid betrokken in de politiek. Eerst tien jaar in de fractie van GroenLinks en vervolgens nog twee jaar als raadslid. Haar gevoel voor rechtvaardigheid is heel sterk, toen en nu. Henk herinnert een voorval met een boom die gekapt ging worden. 'Daar zou Aleid wel even een stokje voor steken, hè Aleid', zegt Henk, haar aansporend deze anekdote te vertellen. 'Ja inderdaad. Ik had via via gehoord van een bomenkap. Er werd gezegd dat deze bomen ziek waren, maar ik had met hulp van de bomenstichting uitgezocht dat dit helemaal niet waar was. Vroeg in de bewuste ochtend van de kap stond er al een ladder tegen één van de bomen en daar ben ik toen in geklommen. Om de kap letterlijk tegen te houden. Het werd een heel spektakel. Ik heb gezegd dat deze boom van de gemeenschap was, waarop de meneer mij er vervolgens op wees dat die ladder van hem was.' Aleid kan een gulle lach niet inhouden. 'Daar had hij een goed punt en dus ben ik naar beneden gekomen. Maar hiermee was het nog niet over. Samen met Henk hebben we de boom letterlijk omarmd en inmiddels was er iemand van de gemeente ter plaatse die de kap op dat moment heeft gestopt. Teveel spektakel. Sindsdien sta ik wel bekend als een herrieschopper, 'kijk maar uit, Aleid is erbij betrokken' werd er bij sommige zaken gezegd, maar ik vecht gewoon waar ik in geloof.'

Dat Henk is gevallen voor Aleid is dus eigenlijk heel logisch. Hij als man die aan de wieg heeft gestaan van emancipatie voor vrouwen en Aleid die zelf behoorlijk geëmancipeerd is en 'haar mannetje' wel staat. Aleid vertelt 'We zijn als individuen en als echtpaar gelijk op gegaan. Ik bedoel daarmee dat je samen groeit. We respecteren elkaar en zijn vooral dankbaar. Met een achtergrond uit oorlogstijd zie je tegenwoordig weinig dankbaarheid meer. Alles is er, altijd. Dat doet soms pijn en tegelijkertijd zijn wij erg dankbaar. Voor de kansen die wij hebben gehad, voor ons mooie huis, voor onze kinderen en kleinkinderen. We zijn een trotse opa en oma.'

Als ik Aleid en Henk tenslotte vraag om mij te vertellen wat zij het mooist aan elkaar vinden antwoord Aleid 'Het mooie en minst mooie tegelijkertijd is dat Henk eigengereid is. Hij is absoluut geen meeloper en dat waardeer ik zeer in hem. Hij heeft een duidelijk eigen mening. Bovendien vind ik hem een leuke vader en opa!'. Het antwoord van Henk ontroerd Aleid, want ik zie een traantje in haar ooghoek. Henk zegt namelijk 'Aleid is een gepassioneerde vrouw. Een fantastisch mooie vrouw. Mijn vrouw!'

Op 7 september aanstaande viert het echtpaar het jubileum in Uithoorn in het oude gemeentehuis (Genieten aan de Amstel) waar zij destijds zijn getrouwd en wat nu in gebruik is als restaurant.