Raar

Het duurde lang, maar we mogen, kunnen, durven weer. Althans... zo zag het er een maand geleden uit toen ik hoopvol mijn vliegreis boekte en een week later naar het zuiden vertrok. 

Schiphol voelde raar, onwennig. Er stonden steigers binnen, ik zag open plafonds, schilders, elektriciens. De looproutes waren anders en veel gates waren (nog) gesloten. Over een groot aantal incheckbalies lag wit, stoffig plastic. Zoals je wel eens ziet in films in grote, oude villa’s waarvan de bewoners tijdelijk weg zijn; witte lakens over ongebruikte meubels. 

Na een uitgebreide inspectie van getoonde negatieve PCR test ging het richting de Efteling-afzetlinten die een zigzaggende doolhof vormen voor de beveiliging (‘Wachtijd vanaf hier 30 minuten’). Het doolhof was echter akelig leeg: je liep in één moeite door naar de zoekende handen van de verveelde, maar oh zo vriendelijke beveiligingsbeambte. Eindelijk, daar zijn weer wat reizigers, straalden ze uit... Stápels lege bakjes, geen stress, geen gehaast om broekriem, schoenen en armbanden weer aan/om te doen. Geen passagiers voor of achter je tenslotte. Raar. 

Taxfree shoppen kan zoals altijd, maar in veel minder winkels. Menuutje bier/hamburger: 27,50. Tja. De crisis moet ergens terugverdiend worden. Op het toilet hangt een soort striptekening waarin de bezoeker in twaalf (!) handelingen uitgelegd krijgt hoe je je handen moet wassen en cola en versnaperingen hebben in de frisdrankenautomaat plaatsgemaakt voor mondkapjes en handgelflesjes. 

De zoetgevooisde damesstem roept na het vertrouwde *ding-dong* geen vertraagde reizigers meer om in drie talen. Ze waarschuwt in de tweede persoon enkelvoud: houd je aan regels. Sinds wanneer ben ik, als klant, jij? Maar dit terzijde. Het ging geenszins ten koste van de feestvreugde: het ‘mind your step!’ op de loopbanden richting gate D86 klonk als muziek in mijn oren. 

Stoel 19F, precies boven de vleugel dus ik zag Nederland nauwelijks onder me verdwijnen. Het kon me niet schelen. Het vliegtuig zat halfvol. Net als mijn glas. Klokslag 17.00 uur kondigde de vrouwelijke gezagvoerder opgewekt het vertrek aan: de motoren van de Boeing 737-800 ontwaakten brullend uit hun winterslaap. ‘Ground control to major Tom’ op mijn Airpods bij take off. Net als altijd, maar hoe anders nu. 

We mogen, we kunnen, we durven weer. Althans... 

Caroline Spaans, redacteur