Teruggedraaid

Er stond aan het einde van de volle operatieochtend een thuisvisite op het programma om een hondje van bijna 16 jaar met hartproblemen, waar hij al jaren tabletten voor kreeg, in te laten slapen.

Mijn dochter had de auto mee, dus ik was met de scooter. Op zich kwam dat goed uit, want het was een wijk met allemaal woonerven, verkeersdrempels en lastig te vinden huizen. In deze periode is het overigens niet de bedoeling dat dierenartsen huisbezoeken afleggen in verband met de Corona beperkingen. In het geval van de euthanasie van een hondje dat werkelijk hypernerveus en doodsbang is in de praktijk, maak ik daar, met alle voorzorgen die we kunnen treffen, een uitzondering voor. De eigenares zat met behuilde ogen op de bank. 

Ze had al dagen slecht geslapen en was aan het einde van haar Latijn. Ik vroeg hoe het met Tarzan ging. “Eigenlijk prima”, zei de eigenaar. “Maar tijdens een weekendbezoek elders heeft de behandelende spoedarts gezegd dat hij nog maar een paar weken te leven had. En dat is nu al 6 weken geleden. Het probleem is die groter wordend bult in de lies. Daar heeft hij veel last van. We zijn bang dat daarin iets bekneld kan raken.” Ik was er helemaal van uit gegaan dat het om een verergerend hartprobleem ging, maar dit veranderede de situatie. Hij bleek superfit. Hij rende door het huis en zat als Pomeriaan(tje) luidkeels blaffend achter zijn huisgenoot aan: een Bordeaux Dog. Ik vroeg hem even op te tillen en mij de bult te laten zien. Het bleek een liesbreuk met harde structuren erin. 

Ik raakte ervan in de war. Een liesbreuk is operabel. De eigenaren zaten helemaal klaar voor het definitieve afscheid, maar het hondje zou toch nog een kans hebben als we gingen opereren. Natuurlijk is het spannend en natuurlijk weet je niet hoe lang hij ervan profijt zou hebben. Maar inslapen is onomkeerbaar. In totaal hebben we driekwartier zitten praten en alle voors en tegens afgewogen. Een dag later gingen we opereren! Vanzelfsprekend was het een spannende ingreep. Met de aller veiligste narcose die er is kregen we hem onder zeil. Op snelheid voltrok zich de operatie: het bleek een grote breuk waar al veel darmen in gezakt waren en een tumoreus ontspoorde lymfeknoop. Die haalde ik weg en door het buikvlies “op te draaien” repareerde ik de breuk zo grondig en snel mogelijk. ‘s Middags kon hij alweer naar huis! Nu met tranen van vreugde en ongeloof werd hij opgehaald! Een dag later belden ze op dat hij fitter was dan dat ie in een jaar was geweest. 

Bij de eerste controle na een week zag alles er prima uit. Ze konden het nog steeds niet geloven. Een onherroepelijke beslissing was alsnog teruggedraaid. Nou maar duimen dat ie er zo lang mogelijk profijt van heeft.