Slechte adem

Column Poespas

Na het spalken van het pootje van de parkiet vorige week belde de eigenaren deze week of het spalkje er al af mocht “omdat het zo geweldig goed met hem ging”.

Helaas voor het vogeltje Donald is dat toch echt even te snel. Het spalkje moet minstens drie weken blijven zitten en het was vooral fijn te horen dat het zo goed met die Donald ging. Met de andere Donald aan de overkant van de Atlantische oceaan gaat het een stuk minder goed. Hoewel, het is hem toch gelukt grote aantallen aanhangers de straat op te krijgen. Zij protesteerden tegen het bizarre, door geen enkel bewijs ondersteunde en het democratie ondermijnende verkiezingsfraude fabeltje. Elke dag is het weer afwachten wat er nou weer voor onheilstijdingen uit het voorheen plezierige land komen overwaaien. Dat zorgt voor een continue onrust. Ook de agenda, die hier dagelijks tot de nok toe vol staat, geeft onrust als er bijvoorbeeld een bezorgde eigenaar belt die wil dat we per se die dag naar zijn/haar dier kijken. Meestal kan er dan naar een pauze uitgeweken worden om ook dat betreffende dier goed te helpen. Zo belde een vrouw dat haar hond wat minder goed at. Normaal gesproken at hij altijd zonder enig probleem. We lieten Bassie dus komen in de middagpauze. Het was ongelofelijk. Hij had een slechte lucht om zich heen.

Bassie was een Jack Russell Terriër van 15 jaar. Toen ik zijn lippen optilde viel ik bijna flauw: het was één van de slechtste gebitten die ik ooit had gezien. Meerdere kiezen zaten los en op alle kiezen zat een enorme laag tandsteen.

Er was sprake van zeer ernstige parodontitis en veel kiezen waren er al spontaan uitgevallen. Ze gaf toe dat ze zo bang was voor de narcose dat ze daarom steeds niets aan het gebit had laten doen. Maar nou konden we niet anders. We hielden Bassie op de praktijk en planden hem in de theepauze in om zijn gebit te renoveren. De dagen erna stond het operatieprogramma al vol dus het moest wel ergens zo snel mogelijk tussen worden gepland. Verbazend genoeg was het bloedonderzoek helemaal goed!

Zijn organen functioneerden dus nog prima! De assistente bereidde Bassie voor, zodat ik meteen na de laatste patiënt vóór de thee- ‘pauze’ met de onder narcose gebrachte Bassie kon beginnen. De gouden regel is eigenlijk: hoe slechter het gebit, hoe sneller je klaar bent.

De meeste elementen zaten zo los dat er weinig kracht voor nodig was om ze er subtiel en zonder schade uit te krijgen. Na verwijderen van vrijwel alle elementen die er nog waren begon de schoonmaak: de achtergebleven gaten moesten worden gespoeld en glad gefreesd.

Hierna moest overal het tandvlees weer naar elkaar gehecht worden. Het eindresultaat was fantastisch. Op het moment dat ik de deurbel hoorde gaan voor de volgende spreekuur patiënt zette ik de laatste hechting! Bassie had weer een fris bekkie! Een dag later belde mevrouw opgewonden op dat hij de laatste twee jaar nog nooit zo fit geweest was. Dat is waar we het voor doen.

Uit de krant