Poespas

Last minute

ma 18 mei 2020, 12:01 Column

Ik had mijn jas al aan en de autosleutel in de hand; met de assistente was ik de volgorde van de vele operatiepatiënten voor de volgende dag aan her doornemen.

Het thuisfront had ik reeds geappt dat ze me konden verwachten voor het avondeten. En toen kreeg de assistente nog een telefoontje: ze hief haar arm omhoog ten teken van 'wacht nog even'. Ik hoorde haar zeggen ‘dat overleg ik even, nee, hij is er nog hoor’. Een eigenares met een dwergpincher belde dat haar Gucci plots heel veel pijn had aan een achterpoot. Ik trok mijn jas weer uit en we waren in afwachting van de kreupele hond. Of eigenlijk ‘hondje’ want ze woog maar 1600 gram. Ik zocht haar patiëntenkaart op en zag dat ze al vier jaar niet had hoeven komen. Gucci leek dus heel gezond. Toen ze arriveerde vertelde de eigenares dat ze eerst wat andere praktijken had gebeld, maar dat ze daar vanwege Corona maatregelen niet mocht langskomen. Er was overal sprake van een beperkte personele bezetting. De laatste jaren had ze Gucci elders laten vaccineren en behandelen. Maar nu wist ze ons gelukkig te vinden. Ik voelde aan al de gewrichten. En ik onderzocht Gucci orthopedisch van voor tot achter. Wat ik vreesde bleek inderdaad zo te zijn. Ze had plots erg veel last gekregen van een knieschijf die er helemaal naast lag. In plaats van in de groeve te liggen waar die hoort te bewegen, was er sprake van een volledige dislocatie. Heupen, hakken en teentjes waren allemaal in orde. Deze aandoening heet Patella Luxatie, in dit geval graad vier. Heel lang had ze er geen verschijnselen van gehad, maar nu had ze zich ineens overbelast en liep ze erg kreupel. Ik vroeg of er eerder wat over was gezegd, maar ze had er bij geen enkel bezoek iets over gehoord. Ik begon uitvoerig uit te leggen welke chirurgische opties er allemaal zijn en in welke praktijken en door welke specialisten ze Gucci kon laten opereren. Want een operatie was noodzakelijk. Omdat de dwergpincher al 8,5 jaar was luisterde ik pro forma nog even naar het hart om in te schatten of de anesthesie een risico zou kunnen zijn. Ik versteende terwijl ik luisterde. Ik vroeg haar of Gucci ooit kortademig of benauwd geweest was. Niets van dat al. Ook vroeg ik of er ooit iets over het hart was gezegd. Nooit. Er was sprake van een acute levensbedreigende gigantische hartruis. Puur bij toeval kwamen we hierachter. Gucci zou een operatie wellicht niet overleven. In plaats van een orthopedische patiënt was ze ineens een spoed-hartpatiënt geworden; een kritieke hartpatiënt met een ernstig knieprobleem had. Maar de focus lag op haar hart. Daarvoor moet ze een echo ondergaan. Die afspraak maakt ze op zo kort mogelijke termijn zodat we weten wat er daar aan de hand is. En dan gaan we haar aan haar knieschijf laten helpen; mits verantwoord. Met pijnstillers en een geschrokken gemoed vertrok ze huiswaarts. En ik realiseerde me weer dat een algemeen onderzoek te allen tijde zeer noodzakelijk is.