Jaarwisseling

Column Poespas

Zoals elk jaar is de tijd rondom kerst en oud en nieuw nogal hectisch. Vanuit dierenperspectief is het stompzinnige en angstaanjagend geknal met vuurwerk, ver voor de tijdspanne waarin het is toegestaan, een gigantisch drama. Het lijkt ieder jaar wel erger te worden. En ook voor mensen is het telkens schrikken geblazen.

We liepen op dinsdag voor de kerstdagen door de Hoofdstraat in Hillegom op zoek naar een restaurant, waarbij we werkelijk een hartverzakking kregen van een soort bernbom die afging ter hoogte van de Hema. We zijn naar huis gegaan en hebben veilig en wel via thuisbezorgd wat laten komen. Ik ben zeker niet tegen vuurwerk, maar hoe moeilijk is het om pas vanaf 18.00 uur 's avonds op de 31e te beginnen met het afsteken van (mooi) vuurwerk? Zoals het nu gaat, met de jaarlijkse amputaties, de ingecalculeerde doden, de onherstelbare oogschades, de weggelopen en in paniek verdronken huisdieren (echt gebeurd!) en de onwaarschijnlijke materiële schade aan privé- en gemeentelijke eigendommen, kan ieder weldenkend mens alleen maar voor een (compleet?) verbod op consumenten vuurwerk zijn. Elke petitie die langs kwam heb ik dan ook ondertekend en met mij honderdduizenden andere Nederlanders. Het woord is aan de dappere in de politiek. Ook is de tijd rond oud en nieuw automatisch bedoeld om terug te kijken. In mijn geval: aan welke patiënt denk je nog geregeld terug? Dat is er teveel om op te noemen. Maar één behandelde hond zal ik hier beschrijven. De Beagle Nino van mijn zwager had al maanden last van oorontstekingen. Hij woont in Lelystad en dat is te ver om telkens hier naar toe te komen. Al die tijd was hij bij zijn lokale dieren arts geweest. Deze collega schreef steeds goede oorzalven voor, maar Nino is een beagle en die laat niet al te veel met zich doen. Meestal hield het met behandelen dan wel op na drie of vier dagen, wat ervoor zorgde dat de ontsteking wel verbeterd, maar niet over was. Ten lange leste selecteerden zich resistente bacteriën uit en kwam de otitis in steeds heftigere mate terug. We besloten Nino in huis te nemen; we hebben hem drie maanden lang elke dag behandeld. Mijn vrouw heeft een laserapparaat, waarmee ze de gehoorgang in een betere conditie kreeg. We namen wel 5 maal bacteriologische monsters ter controle. Tot onze verbazing zaten er iedere keer dezelfde superresistente bacteriën in, waarbij het resistentiepatroon iedere keer wisselde. Uiteindelijk bleken de Pseudomas en de Proteus (de 'mortierbommen' onder de oor bacteriën) alleen nog gevoelig voor het ultieme antibioticum Enrofloxacine. Dat mag van de overheid alleen voorgeschreven worden als er resistentie is tegen alle andere verkrijgbare antibiotica. En zo geschiedde. Na vier weken was daar ein-de-lijk het moment van genezing! Met kerst zagen we Nino weer en hij rende dolblij op ons af. Alsof hij ons wilde bedanken.

Uit de krant