Afbeelding
Foto: Cor de Mooy

Hoektand

Column Poespas

Bij Sanne stond een consult ingepland voor de hartcontrole van een 15 jaar oude Cocker Spaniel met ernstig hartfalen. De oude hond, Bessie, kreeg dagelijks drie soorten harttabletten, waarvan sommige slechts tweemaal en andere drie keer gegeven moesten worden. Het was dus een vast ritueel om al die medicijnmomenten zo goed mogelijk te volbrengen. Afhankelijk van de bevindingen bij de röntgenfoto van de borstholte, het ecg en de hartecho wordt de medicatie dan bijgesteld. De eigenaren vertelden dat het niet zo goed ging met Bessie. Ze at steeds minder of moeilijker en leek wat magerder te worden. Dat kan een teken van vergaande decompensatie zijn. Maar bij de uitgebreide onderzoeken bleken de bevindingen niet slechter te zijn dan een kwartaal geleden!

Dus onderzocht ze Bessie nog grondiger. Ineens viel het op dat de rechter hoektand van Bessie weg was. Het enige dat ze zag was een rottende opening waar de ontstoken wortelrestant nog zat. Dat moest wel zeer pijnlijk zijn. Dat was waarschijnlijk de reden dat Bessie niet lekker at. Helaas was er maar één mogelijkheid om daar wat aan te doen: onder verdoving de hoektandrestanten eruit halen. Maar dat is bij een 'gezonde' hond van 15 al spannend, laat staan bij deze hartpatiënt. Sanne riep mij erbij en we bespraken de opties en kansen. We waren er snel uit: Bessie moest geholpen worden en twee dagen later hadden we die gelegenheid. Bij het ontbijt dacht ik al aan de spannende ingreep waar mee zouden beginnen. Er was een veel grotere kans dan normaal dat er een ongewenste uitkomst van de ingreep zou zijn. Eerst gaven we Bessie een kalmeringsmiddel. Toen mocht ze een half uur in de zuurstofkooi om maximaal te kunnen ademen. Vervolgens kreeg ze een superveilige spierverslapper en een kortdurende dosis slaapmiddel toegediend; zo konden we haar intuberen. Hierna ging ze meteen aan de beademing en kreeg ik de gelegenheid om een lokale infiltratie anesthesie te geven. Zoals wij dat ook bij de tandarts krijgen. Dan hoeft de verdoving niet diep (dus veilig) te zijn en voelt Bessie er toch niets van. Alles ging op tempo, want hoe korter ze zou slapen hoe beter dat was. De anesthesie assistente had alles knap onder controle en ze draaide steeds aan de knoppen om van alles bij te stellen tot de aller veiligste modus. Eerst maakten we een dentale röntgenfoto waarop te zien was hoe diep de rotte wortel er nog inzat. Toen begon ik aan de extractie. Gelukkig was het niet de eerste hoektand die ik verwijderde, want ze zijn meestal heel lastig. Hier kwam de opgedane ervaring dus goed van pas. Binnen 5 minuten was ie eruit! Toen moesten we nog vlotjes de rest van het gebit schoonmaken en polijsten. Het ecg bleef er goed uitzien. Nu moest ze nog wakker worden. Ook dat verliep zoals gewenst! Om 13.00 uur kon Bessie kwispelend opgehaald worden. De rotte wortel staat als aandenken bij hen thuis in de vensterbank.

Uit de krant