Afbeelding
Foto: Cor de Mooy

Column Poespas: Doorsturen

Column Poespas

We hebben ons in de afgelopen 20 jaar ontwikkeld tot een diergeneeskundige regionale spoed- en 2elijnskliniek. Feitelijk vervullen we een beetje de rol tussen de pure eerstelijnspraktijken en de specialistische klinieken. Dat betekent dat we vaak geraadpleegd worden om

moeilijke patiënten te onderzoeken, waar andere collega's graag onze hulp bij krijgen. Zo werd ik verzocht om op zaterdag naar een chronisch brakende 5 maanden oude Duitse Herder te kijken. Ik moest naar de kliniek komen en dacht dat te combineren met het uitlaten van onze 3 adoptiehonden. Ze zaten lekker in de achterbak op weg naar de praktijk. De schrik sloeg me echter om het hart. Veel van dit soort handelingen doe je op de automatische piloot. Ik was nu ineens mijn telefoon kwijt. Dat betekende dat ik ook niet voor de spoed bereikbaar was. Tot overmaat van ramp ging ook nog het controlelampje branden dat er ergens een deur niet goed dicht zat. Ik voelde in mijn zakken, keek in mijn tas, voelde onder de stoel, maar nergens een spoor van de telefoon. Waarschijnlijk lag ie nog thuis. Dus draaide ik om en reed terug. Gewoon een kwestie van doorsturen. Maar ook thuis geen telefoon te vinden. Toen besloot ik met mijn dochters telefoon mijn eigen nummer te bellen. Ergens bij de auto hoorde ik een beltoon overgaan. En toen ik nauwkeurig op het geluid afging bleek dat ik bij de achterklep moest zijn. Die deed ik open en jawel hoor, daar was ie!! Klem gegooid door de achterklep dicht te slaan, terwijl de telefoon op het randje lag. Dat was ook meteen de verklaring voor het alarmlichtje. Gelukkig deed het apparaat het nog, mede dankzij de beschermhoes. Nou kon ik met gerust hart richting Hillegom, maar tijd om de hondjes uit te laten was opgesoupeerd. Tijdens het (vervolg)onderzoek van de jonge Duitse Herder viel me geen afwijking op. Hij was in een goede conditie, had een goede eetlust, maar sinds een week of drie gooide hij elke dag zijn eten er weer grotendeels uit. Ik besloot vrij snel om een contrastfoto van de maag te maken. Een ouderwetse methode, maar geeft wel veel informatie. We lieten hem een blikje smakelijk voer opeten met bariumpap daarbij. Vervolgens maakten we röntgenfoto's van het verloop van het voer. En precies boven het hart was een forse insnoering zichtbaar van de slokdarm. Dat kwam exact overeen met de verdenking van een probleem met de slokdarm. Een jonge hond, die steeds meer gaat eten en vanaf een bepaalde leeftijd eten terug gaat geven verdenken we van een zogenaamde "persisterende rechter aortaboog". Dan zit er een ring om de slokdarm die voor een vernauwing zorgt. Dit kan alleen opgelost worden door een zeer ingrijpende operatie. We hebben de eigenaar dat advies gegeven en onlangs kregen we het heugelijke bericht dat de ingreep in Utrecht succesvol had plaatsgevonden! Van zulke doorstuur patiënten worden wij heel blij.

Uit de krant