Dierenarts Lodewijk Kamps stopt na 600 columns Poespas

Na 25 jaar, vier gebundelde boekjes en ruim 600 columns stopt dierenarts Lodewijk Kamps (1962) met het schrijven van de wekelijkse Poespas. Zijn vrouw Ingrid begon ooit met het schrijven van deze succesvolle reeks columns in De Hillegommer.

Door Caroline Spaans 

Toen Lodewijk in 1997 zijn eigen dierenkliniek in Hillegom begon, was hij net vader geworden: “Nina was drie maanden oud en Ingrid haar zwangerschapsverlof zat er net op. Zij heeft nog even bij haar oude werkgever gewerkt, maar uiteindelijk bleken mijn volle inloopspreekuren in combinatie met haar drukke baan dusdanig tijdrovend, dat Ingrid besloot in de praktijk te komen werken als chirurg. Dat was voor het hele gezin een stuk rustiger.” 

Maatschap
Lodewijk en Ingrid begonnen zo hun man-vrouwmaatschap, waarin Lodewijk zich helemaal kon storten op zijn spreekuur en Ingrid op het opereren. In die tijd is zij columns gaan schrijven. Lodewijk: “De Poespas was toen nog een beetje wetenschappelijk/educatief. Toen Ingrid een keer geen tijd had en mij vroeg, heb ik een anekdotisch verhaal opgeschreven. 100 procent waargebeurd. Ik haalde het nog aan in mijn afscheidscolumn van 28 juni, over de neergestoken rottweiler op het Henri Dunantplein.”
Ingrid, die toen al zo’n 20 columns op haar naam had staan, kreeg niet zoveel reacties op haar verhalen. Maar toen haar man die ene keer iets op het (kranten)papier zette, werd ze zelfs aangesproken op de markt: ‘Wat kan die man van u leuk schrijven!’ Ze dacht meteen: ‘Dan doe jij het maar voortaan!’...

Deal or no deal
Een van de columns (en dus waargebeurd) die hij nooit zal vergeten, gaat over een man met een moederpoes. Het arme dier had ‘s nachts geen melk voor haar pasgeboren kittens. ‘Voor de eerste nacht kunt u ze wel melkpoeder geven’, had Lodewijk geadviseerd. Maar dat had de man niet in huis. Lodewijk wel. Hij sprak met de man af bij een rotonde en zat in zijn auto met een doos vol melkpoeder en een paar injectiespuiten op schoot toen hij in het pikkedonker werd aangehouden door de politie. Tja. Praat je daar maar eens uit. ‘Deal or no deal’ was de kop van deze column.

Armoede
Maar de meeste columns ontstaan aan de behandeltafel, laat Lodewijk weten en: ‘ik maak me er nooit met een jantje-van-leiden van af’. Het verhaal moet hout snijden. Er moet zich iets aandienen en het is bedoeld als etalage voor zijn vak; niet om iemand in een kwaad daglicht te zetten. Inmiddels voelt hij zich wel een halve psycholoog. Zoveel dieren, zoveel baasjes. Hij rolt van de ene anekdote in de andere: “Pas was hier een stel met een kat, daar kan ik een pagina over vol schrijven! Het dier had acuut medische hulp nodig en moest geopereerd worden. Zij hadden daar echter geen geld voor. Paniek in de tent! Gelukkig hebben wij een aantal weldoeners die af en toe contact met me opnemen en geld storten: dat mag ik vrij besteden aan dierenbezitters met een krappe beurs. Aan deze dierenbezitters kan ik dan zeggen: de helft betalen jullie en dat mag in termijnen en de andere helft gaat uit die pot. Ze zijn dan zó dankbaar en dat is geweldig. Je maakt mensen mee die het extreem goed hebben en zelfs geld weggeven en je maakt mensen mee die een consult van 40 euro in termijnen willen betalen. Armoede zie ik dagelijks. De discussie: ‘U gaat me toch mijn laatste geluk niet ontnemen... u houdt toch ook van dieren?’ die ga ik niet aan. Ik doe wat ik kan doen.”

Vervanger van dr. Jansen
De praktijk groeide in de loop der jaren van kleine Dierenkliniek Kamps (met 2,5 medewerkers) uit tot de grote Sterkliniek Hillegom (bijna twintig medewerkers) en later Anicura Hillegom. De Sterkliniek was ook nog even een driemansmaatschap samen met Bernadette vd Brink; Ingrid is er later uitgestapt en is in 2013 voor zichzelf begonnen als chiropractor voor honden en paarden in hun woonplaats Zwaanshoek.
In januari 2018 nam Sterkliniek de Muiderbospraktijk in Hoofddorp over van de in deze wijk zeer geliefde dierendokter, René Jansen, die met pensioen ging. Het idee was om hier roulerend artsen neer te zetten. Maar in de praktijk bleek het lastig om deze charismatische persoon op die wijze te vervangen. Lodewijk: “Ik besloot om in 2019  te proberen er een bruisende ‘standalone’ kliniek van te maken.” En dat lukte. Lodewijk noemt het zijn ‘walhalla / oase van geluk’.

Brabant
En dat geluk gaat hij verlaten, want Lodewijk en Ingrid verhuizen binnenkort naar het Brabantse Berghem: “Het warme bad waar ik dagelijks opnieuw instap, ga ik zeker missen. Er is hier een enorme basis van vertrouwen. De mensen kennen de assistentes, kennen mij en zijn ons elke keer opnieuw zo dankbaar.” Lodewijk raakt even emotioneel als hij er over praat. “Ik heb hier nooit hoeven bewijzen wie ik ben. En dat is zó fijn! Elk consult opnieuw is een uitdaging. Want als het fout gaat, ben je die eikel die de verkeerde diagnose stelt, dus je moet áltijd 100% alert zijn.”

Verraad
Veel patiënten uit Hillegom komen nog steeds bij hem en hij gaat soms naar hen. Wanneer hij een huisdier moet laten inslapen bijvoorbeeld. “Zwaar en verdrietig, maar ook heel mooi om te zien en voelen hoeveel mensen van hun huisdier houden. Tegenover hen voelt het bijna als verraad om voor mezelf te kiezen en weg te gaan. Maar iedereen zegt juist: veel geluk en succes in Brabant!” De bedoeling was om tot zijn pensioen in Hoofddorp te blijven: “We wonen nu nog in Zwaanshoek omdat we daar heerlijk wonen. Maar zonder de paarden wonen we daar echt te groot. Binnen een straal van 30 km konden we niets vinden. Uiteindelijk werd het Berghem, bij Oss. Het was de ultieme klik met het huis en de locatie. Landelijk en toch midden in het dorp. Er staat ook een stenen bijgebouw en dat wordt de chiropractiepraktijk van Ingrid.”

Dr. Poll
“Ik ga - na een jaar Napels, een jaar als waarnemend dierenarts, vier jaar grote huisdieren in Oisterwijk, twee jaar in Enschede, een jaar Amersfoort, 22 jaar Hillegom en drie jaar in mijn eentje een praktijk in Hoofddorp - als zelfstandig dierenarts nog een jaar of zeven ‘on the road’, als een soort dr. Poll voor de kleine huisdieren.”
Hun dochters, inmiddels 23 en 25 en allebei studerend, reizen niet mee met hun ouders. De paarden, katten en konijnen die ze hadden, hebben ze inmiddels niet meer. Alleen het hondje Paco reist mee.
Donderdag 28 juli is er een afscheid rond 15.30, 16.00 uur op de praktijk in Hoofddorp (Muiderbos 21a), waar natuurlijk ook (oud)-patiënten en hun baasjes welkom zijn!