Voor de foto verdween het mooie overhemd even onder de doktersjas. | Foto en tekst: Caroline Spaans.
Voor de foto verdween het mooie overhemd even onder de doktersjas. | Foto en tekst: Caroline Spaans.

Het contact met mijn patiënten zal ik het meest missen

Human Interest

We zien elkaar voor het eerst en ik kan bijna niet geloven dat ik tegenover een man sta die bijna met pensioen gaat. Spijkerbroek, fleurig bloemetjesoverhemd en een paar sprankelende blauwe ogen. “Wat zie je er fantastisch uit!” complimenteer ik dokter Wybe Kelderman. Hij lacht: “Vind je? Ondanks mijn tropenjaren...”

“Als ik straks stop ben ik 64. En tropenjaren zaten er zeker bij. Periodes dat ik 120 uur per week werkte, kwamen vroeger nog wel eens voor. Mijn teamleden balen ervan dat ik stop, zeggen ze. Maar ik moet ergens een grens trekken!” Wybe mag nog wel tot zijn 67e invallen. Hij wordt opgevolgd door Leonie Bosch. “Zij heeft het eerste jaar van haar driejarige huisartsenopleiding meegelopen in onze praktijk. Edwin Wallaart was toen haar hoofdopleider en ik haar co-opleider. Ze vertelde ons dat ze mij wel wilde gaan vervangen wanneer ik langzaamaan minder wilde gaan werken. Vanaf april 2018 is ze meer en meer in gaan vallen en per 1 januari 2022 gaat ze mij helemaal vervangen. Ze verhuist binnenkort naar Hillegom. 

Vertel eens iets over je familie

“Ik ben de zoon van een juwelier en woonde met mijn ouders, broer en zus boven de juwelierszaak in het centrum van Alphen aan den Rijn. Ik kom uit een hechte familie van allemaal Alphenaren. Ook mijn vrouw Greet en haar familie. Mijn zus woont nog altijd in Alphen, maar mijn broer verhuisde met zijn gezin naar Zuid-Afrika. Mijn vader vond het heel jammer dat mijn broer, die edelsteendeskundige en goud- en zilversmid was, de juwelierszaak in Alphen niet overnam. En.... wreed genoeg sloeg het noodlot toe in Zuid-Afrika, voor zowel mijn broer als zijn vrouw. Mijn broer werd ziek en overleed op zijn 54e; zijn vrouw een jaar later aan hartfalen. Mijn neef en nicht werden dus binnen een jaar, wees. Een donkere tijd voor iedereen. Mijn neef is in Zuid-Afrika blijven wonen en mijn nicht is, met haar man, naar Engeland verhuisd. Met mijn zus en zwager gaan we jaarlijks, als het mogelijk is natuurlijk, een week op familiebezoek; naar Zuid-Afrika of Engeland. 

Wilde je altijd al arts worden?

“In mijn jeugdjaren werden in het centrum de V&D en de bioscoop gebouwd. Als klein ventje zag ik dagelijks die bedrijvigheid. Práchtig vond ik het. Ik nam me voor: als ik later groot ben wil ik in de bouw werken. Maar dokter leek me ook wel wat. Dat kwam omdat de huisarts nog wel eens op bezoek was, omdat ik vroeger zelf kwakkelde met mijn gezondheid. Als 4-jarige wist ik het zeker: ik zou óf kraanmachinist, óf dokter worden. Het werd dus dokter. Een prachtig vak, omdat je de hele mens leert kennen. Inclusief (familie)relaties, nukken en angsten.

Hoe leerde je je vrouw kennen?

“Ik ging naar het Gymnasium-B in Alphen en werd in één keer ingeloot voor de studie geneeskunde op de Universiteit in Leiden. De eerste paar jaar van mijn studie woonde ik nog bij mijn ouders. Later ging ik samenwonen met Greet: antikraak, in een pand dat mijn ouders ooit hadden gekocht, voor als ze zouden stoppen met de zaak. Best wel modern voor die tijd, het was in 1978. Greet en ik zijn een treinstel, ha! Want ik leerde haar kennen in de trein. We raakten aan de praat, spraken af en werden verliefd ... 27 oktober 1981 trouwden we.” Wybe en Greet zijn in 1986 in Hillegom gaan wonen. Ze hebben drie kinderen gekregen: Erwin, Laura en Alex. Ze zijn inmiddels opa en oma.

Hoe was het in de begintijd als arts

“Het was in 1983, in de tijd dat ik afstudeerde, heel moeilijk om een opleidingsplek tot huisarts te vinden. Ik moest 18 maanden wachten om de opleiding te kunnen doen. Ondertussen werd ik opgeroepen voor militaire dienst. Ik ging als militair arts aan de slag op de Alexanderkazerne in Den Haag. Ik deed spreekuur en reed visites in een auto met chauffeur door hele Westland. Ik zag veel mannen, maar tijdens het spreekuur ook vrouwen en kinderen. Dit gaf me al een beetje een ‘huisarts’ gevoel.” Wybe rondde zijn huisartsenopleiding af in 1985 bij Bernhard Kortmann in Zoeterwoude. “Hij had een solopraktijk, waar ook bevallingen plaatsvonden en waar een apotheek bij zat. Daar leerde je echt álles! Een geweldige tijd had ik daar. En... ik werd gelijk in het diepe gegooid. Normaal is het zo, dat een arts in opleiding een zelfstandige week draait om ervaring op te doen. Als je derdejaars bent mag dat twee weken achter elkaar. Bij mij liep dat anders. Ik was pas een paar weken in opleiding, toen Bernhard vertelde dat hij 3,5 week met vakantie ging. En ik, als broekie van 26, mocht de praktijk ‘doen’ met 4000 patiënten. Inclusief bevallingen midden in de nacht. Een glas champagne drinken met de kersverse ouders en drie uur later weer fit zijn voor je spreekuur. Toen deed ik dat gewoon. Dat zou me nu niet meer lukken.”

Hoe kwam je in Hillegom terecht? 

“Via Nico Zimmerman. Hij reageerde op een oproep die ik had geplaatst in een vakblad. Ik zocht een praktijk en hij zocht een maat om hem te helpen in zijn voor één huisarts te grote praktijk aan de Leidsestraat. Wij hadden, ondanks ons leeftijdsverschil, direct een klik en werkten twaalf jaar samen, totdat hij met pensioen ging. Daarna ben ik met Edwin Wallaart verder gegaan. We verhuisden naar de locatie waar we nu zitten. Deze praktijk bestaat nu uit 3 artsen, 1 arts in opleiding, 4 assistentes, een praktijkondersteuner somatiek, ggz en jeugd.”

Gaan je patiënten je missen?

“Ha! Dat zou je aan hen moeten vragen natuurlijk. Wat ik wel hoor van mijn assistentes is dat mensen mij een ‘rustige dokter’ vinden. ‘Eentje die de tijd voor je neemt’. In het verleden liep mijn spreekuur dan ook vreselijk uit. Maar, ik moet wel zeggen dat ik een bijzondere band heb met velen van hen. Van degenen die ik al heb verteld dat ik wegga, krijg ik wisselende reacties. Van een dame die in tranen uitbarstte tot een welgemeende boks, gevolgd door: ‘Jammer, dokter!’”

En nu... genieten van de rust?

“Ik denk dat ik een sabbatical van een half jaar neem. Greet werkt nog twee dagen in de week. We hebben nu meer tijd samen, heerlijk. De meeste patiënten weten inmiddels dat ik vertrek. Het is jammer dat ik in verband met de coronapandemie geen afscheidsreceptie kan houden. Maar er wordt wel iets geregeld, vermoed ik.”

Op www.praktijkelsbroek.praktijkinfo.nl staat meer info voor een persoonlijk afscheidsgebaar.

Paspoort: 

Wybe Kelderman, Alphen a/d Rijn, 18/2/1958

Hobby’s: tennissen, fietsen, reizen, tuinieren, klussen in en rond het huis. Met zijn twee zoons (pop)concerten bezoeken. Fervent BMW-liefhebber. Van zijn 15e tot zijn 60e fanatiek korfballer bij dezelfde korfbalvereniging, Tempo, in Alphen a/d Rijn.

Favoriete slogan in de wachtkamer: ‘U wacht niet op de dokter, u wacht op de patiënt voor u.’

Uit de krant