Column: Hoeren, hitte en heel lekker eten

Het weer hier op Bonaire is 365 dagen van het jaar hetzelfde. Lente, zomer, herfst en winter ligt de temperatuur tussen de 27 en 33 graden. ‘s Nachts koelt het nauwelijks af. Soms valt er een bui. De passaatwind waait altijd uit dezelfde richting. Niemand maakt zich druk. Er gebeurt weinig, hoewel in de lokale huis-aan-huiskrant en op www.Bonaire.nu nieuws zat te lezen is.

Dat het ‘Ik vertrek’-echtpaar, dat hier op het eiland een poosje terug een spuuglelijke midgetgolfbaan bouwde, uit elkaar is, bijvoorbeeld. Dat het cruiseschepenseizoen eindelijk weer start, maar helaas voor winkeliers en horeca: de passagiers mogen alleen met een busje het eiland op zonder uit te stappen. Want ja, Covid-rules nog altijd. Dat er door de volle maan een kubuskwal actief is. Een ontmoeting kan fataal zijn. Want wanneer je daarmee in aanraking komt, is er slechts één remedie: kokend water. En, geloof het of niet, het weerbericht: ‘De komende dagen blijft het warm. De temperatuur kan oplopen tot 34 graden’. Dat is nieuws, want dat is een hele graad meer dan gemiddeld. De lokalen gaan stuk voor stuk stoned van de vitamine-D door het leven. Iedereen is zo chill als Bob Marley, Keith Richards en Johnny Depp bij elkaar.

Gisteren waren we even bij de lokale Chinees. De ober was overigens de enige die ik hier gezien heb met een mondkapje. Aziaten lijken daar patent op te hebben, maar dit terzijde. We waren getipt door een vriend, die hier al jaren een prachtig huis heeft en waar we tijdelijk mogen verblijven. Gedrieën reden we van kuil naar kuil in zijn pick-up via de hier van Nederlands overheidsgeld aangelegde wegen, naar ‘Venice’, aan de Kaya Korona (Koronastraat). What’s in a name.
Onderweg moesten we stoppen voor een groep overstekende ezels en een Antiliaan die een u-turn maakt… Alles gaat in slowmotion hier. Verkeerslichten zijn er niet. Rechts heeft geen voorrang.
We waren al gewaarschuwd dat het restaurant er aan de buitenkant niet uitnodigend uitziet. En daarin konden we onze gastheer alleen maar gelijk geven.
Aan de overkant van de onverlichte weg klinkt harde salsamuziek vanuit een kil verlicht, kanariegeel betonnen hutje met een golfplaten dak. Op het terras aan de voorkant zit een aantal Antillianen aan de weg te roken. Over hun zwarte huid en smoezelige kleding ligt een grijs stoflaagje; ongetwijfeld veroorzaakt door voorbijrijdende auto’s, die op deze hopdroge weg langs komen. Iedereen kijkt ons aan als we binnenkomen. We zijn de enige blanken.
In de tl-verlichte ruimte hangen twee grote flatscreens; de ene vertoont een filmpje van de muziek die uit de boxen knalt en op de andere de lotto, afgewisseld met een vage Chinese vechtfilm. De airco, zo laten we ons vertellen, is gloednieuw en staat op high. Verschil met binnen en buiten is een graad of twintig. Niemand is gewelddadig, maar we krijgen rake klappen in ons gezicht. Klanten en personeel lopen heen en weer in de ijskoude ruimte. Ze kijken tv, zitten aan tafels te eten, drinken iets aan een geïmproviseerde bar, of lopen de hitte in voor een sigaret. Op het terras aan de zijkant staan gele picknicktafels, waaraan opvallende dames het oudste beroep ter wereld aanbieden, met blond geverfd kroeshaar en bruine borsten cup H die uit strakke, veel te kleine glittertopjes dreigen te vallen. Op een van de donkere enkels ontwaar ik een vrolijk getatoeëerde revolver.
De menukaart is een geplastificeerd A4-tje met pakweg 50 verschillende gerechten. “Alles is hier lekker”, voorspelt onze gastheer. Twee vrienden van hem zijn inmiddels ook aangeschoven. Ze eten en drinken met ons mee. We laten ons verrassen en hebben in tijden niet zo lekker gegeten. En goedkoop! Het bonnetje verschijnt op een handgeschreven, afgescheurd kartonnetje: 80,50 dollar. Omgerekend 60 euro voor vijf personen, inclusief 20 bier. En een doggybag. Daar houden wij Hollanders van.
Caroline Spaans, redacteur Noordwijkerhouts Weekblad en De Hillegommer