Olympische Spelen

De Olympische Spelen in Tokyo zijn in volle gang. Succesvol of teleurstellend? We gaan het zien. Het is trouwens een wonder dat de Olympische Spelen nog zijn doorgegaan. Coronabesmettingen over de hele wereld dreigden roet in het sportieve eten te gooien. 

De Japanse bevolking staat niet te juichen bij de Olympische Spelen, letterlijk en figuurlijk: geen publiek in het stadion, vrees voor nieuwe besmettingen en een jarenlange financiële molensteen om de nek. Ook de belangstelling lijkt wereldwijd af te nemen blijkt uit onderzoek. Het woord geldsmijterij valt daarbij op. De Olympische vlam brandt wel, maar als waakvlam. Er zijn even andere zorgen in de wereld. Maar ja, de Spelen moesten wel doorgaan, de commerciële belangen zijn groot geworden, zoals contracten over TV uitzendrechten, reclamerechten, investeringen door het gastland. Daarmee werden bijzaken de hoofdzaken. Dat is nooit goed. We zullen zien of het aantal medailles het levende onbehagen zal wegspoelen. Maar genoeg gesomberd over vermeende zielloze Olympische Spelen. 

Waar gaan deze spelen oorspronkelijk ook weer om? O ja, deelnemen is belangrijker dan winnen, sport verbroedert in een wereld vol conflicten, tradities in ere houden, en natuurlijk het devies: Sneller, Hoger, Sterker. Maar toch, die vraag liet mij maar niet los. Daardoor popte in mijn geheugen een ervaring op die hier mee te maken heeft.

Van 2000-2006 werkte ik op de Nederlandse Ambassade in Parijs, rue Eblé in het 7e Arrondissement. In de lunchpauze maakte ik vaak een korte wandeling in de buurt. Als ik even de Boulevard des Invalides overstak kwam ik in de rue Oudinot. Daar, op nummer 20, hangt een plaquette aan de gevel die erop wijst dat daar baron Pierre de Coubertin geboren is en daar lange tijd gewoond heeft. Een beetje brutaal en vastberaden heb ik aangebeld en beleefd verzocht of ik binnen een kijkje mocht nemen. Het mocht, en verwondering over de betekenis van de Olympische Spelen overviel me door wat ik zag: niet gewelddadig maar vreedzaam strijden, spelen met elkaar….

Pierre de Coubertin (geboren 1 Jan 1863 en overleden 2 september 1937, pedagoog en historicus), is de oprichter van het Internationaal Olympisch Comité (IOC), en organisator van de eerste Olympische Spelen van 1896 in Athene en tevens de eerste IOC voorzitter van 1896 -1925. In dat huis op nummer 20 stelde hij in 1894 de eerste statuten van het IOC op en vestigde daar ook het kantoor van het IOC. Tot 1915, toen midden in de Eerste wereldoorlog van 1914-1918 het kantoor naar het neutrale Zwitserland Lausanne) werd verhuisd. Oorlog mocht zijn droom niet verstoren. Hijzelf verhuisde in 1922 naar Lausanne en in 1934 naar Genève. Daar overleed hij in 1937 aan hartproblemen. Toch is zijn hart bijgezet in het IOC monument. Zijn lichaam is elders begraven. 

Pierre de Coubertin was niet onomstreden, zijn tegenstanders verweten hem racisme, vrouwenhaat en sympathie voor Hitler. Dat is later overigens genuanceerd. Toch heeft hij in een periode van gemilitariseerde samenlevingen en oorlogen een wereldwijde vreedzame beweging gestart om sport op scholen te bevorderen, leren met elkaar spelen in plaats van te vechten. Landen verbinden en beschavingen delen. 

De Olympische Spelen als culturele waarde, boven commerciële waarde!

Notenkraker is een column van Jos Draijer en verschijnt om de week in deze krant. Reageren? Mail naar: redactie@dehillegommer.nl.