Traumatische ervaring

Het programma was die donderdag al afgeladen vol, zoals op bijna elke kliniek de laatste maanden. Maar toen belde er iemand die de avond ervoor niet naar de spoeddienst hoefde nadat ze foto’s hadden gemaild van de ernstige verwonding bij hun hondje Pepper. Ze was met volle snelheid het struikgewas in gerend, waar helaas een omgewaaide boomstam lag met een uitstekende tak. Ze had zich erop vast gespiesd en was er zelf van losgekomen.

Ze kwam hinkelend en kermend uit de struiken terug, steunend op slechts 3 poten. Natuurlijk waren de eigenaren zich rot geschrokken en hadden meteen de spoed gebeld. Daar kregen ze het advies de volgende ochtend met Pepper naar de eigen dierenarts te gaan. Bij hun eigen kliniek werken momenteel alleen buitenlandse artsen en omdat de eigenares zelf het liefst door een Nederlandssprekende arts wilde worden geholpen koos ze voor ons. Ik zag de verwonding en constateerde de grote pijn aan de schouder en ik kreeg meteen visioenen van eerdere soortgelijke wonden. Dit was als zeer ernstig te beschouwen. Ondanks het gevulde o.k.-programma zei ik meteen dat we Pepper moesten opnemen, de wond moesten opschonen, tevens moesten controleren hoe diep de wond was èn checken of er geen diepe schade was. De ondersteunende vriendin die mee was zei meteen: “Nou, u bent lekker subtiel, zeg!” en de eigenares begon onbedaarlijk te huilen. Ik wist dat ik er nu opstond als een botte boer, die verbaal wild om zich heen maait. Ik deelde wat tissues uit en legde uit dat dit echt grondig aangepakt moest worden, omdat we anders wel eens eindeloos bezig konden zijn. “Nou vooruit dan, maar dit is wel de laatste keer dat we hier komen.” zei de vriendin van de eigenares. Ik snelde me met Pepper naar de operatiekamer en we verdoofden haar. In de tijd dat ik de eerste patiënt opereerde kon Pepper wegdommelen en worden klaargestoomd voor de ingreep. Een klein kwartier later lag ze op de o.k.-tafel. Met een sonde kwam ik tot de conclusie dat de tak zeker 15 cm diep de huid in was gegaan. Overal zag ik aangetaste en losgescheurde spieren. Het bloedde gelukkig niet meer. De dode huid rondom het steekgat prepareerde ik en toen zag ik waarom het zo verstandig was om het op deze manier aan te pakken: er zat een stuk hout diep in de spier dat van de tak was afgebroken! Dat zou voor een vreselijk abces hebben gezorgd als we het niet gevonden hadden. Na het verder opschonen, inbrengen van een drain en dichthechten kon Pepper naar de uitslaapruimte. Het stuk hout bewaarde ik als relikwie om de eigenares te laten zien. Ze kwamen aan het einde van de middag samen Pepper ophalen, die weer vrolijk stond te kwispelen. In plaats van tranen van verdriet waren er nu tranen van opluchting. Drie dagen later mocht de drain eruit en werden we verrast met een maxi-doos Merci chocola. Pepper was weer helemaal de oude!