Drukte

Binnen de diergeneeskundige wereld is er sluipenderwijs een relatief tekort gaan ontstaan aan werkzame dierenartsen. Dat heeft als consequentie dat vacatures steeds langer open staan of zelfs niet eens ingevuld dreigen te worden. Naar de oorzaken hiervan is het enigszins gissen. Mede door de coronacrisis zijn er beduidend meer honden en katten in de Nederlandse gezinnen gekomen, die allemaal (extra) zorg nodig hebben.

Er is dus meer vraag naar, en in veel gevallen ook nog eens verdergaande, diergeneeskundige diensten. En zoals het nu is moet die geleverd worden door in aantal minder klinisch werkende dierenartsen. De spoeling wordt dunner en er moet dus harder, efficiënter en langer gewerkt worden. Vrijdag begon ik een half uur eerder dan normaal en hebben we alle pauzes doorgewerkt. Voor de komende week zitten we zelfs volgeboekt. Spoed patiënten worden in pauzes of vóór het programma uit gepland. Ook wij hebben namelijk een tekort aan menskracht. Op vrijdag startten we dus met een levensreddende operatie bij een kater die niet meer kon plassen. Na een uur soepel en op topsnelheid opereren was er weer sprake van een mooie brede opening om door te kunnen plassen. De hoeveelheid gruis die er daarna uitkwam was zelden vertoond. Deze kater was al bekend met gruisproblemen en de eigenares was geadviseerd om speciaal dieetvoer via de dierenarts te blijven geven. Dat zorgt ervoor dat je het maximale doet om gruis te voorkomen. Ze vond het dieetvoer helaas te duur en kocht voeding bij de supermarkt waarop ook vermeld stond dat het ‘goed was voor de urinewegen”. Het gevolg: een waanzinnige hoeveelheid gruis én het directe bewijs dat die claims op dat soort voeding nergens op slaan. Ternauwernood kon ik de kater op deze vrijdagochtend redden. Hierdoor liep het programma een kwartier uit. De volgende patiënt was een kreupele hond, waarbij er meerdere röntgenfoto’s gemaakt moesten worden. Deze afspraak liep ook uit. De assistente meldde dit netjes aan de wachtende eigenaar op het zonnige bankje voor de praktijk. Een woedende reactie was haar deel. Of ze dacht dat hij alle tijd van de wereld had? Het zou altijd hetzelfde zijn bij dierenartsen: wachten, wachten en nog eens wachten. Waarom we in hemelsnaam nog afspraken maakten als we ons er toch nooit aan houden? Hij liep rood aan van woede. Ze kwam het mij bedremmeld en met trillende lip melden. Ik liet de röntgenfoto van de op knappen staande blaas op het beeldscherm staan en liet de explosieve eigenaar binnen. Ik liet hem zien waarom we vertraging hadden en vertelde dat we met het hele team eerder waren begonnen. Ik verzocht hem zijn stress ergens anders te uiten, dan tegen ons onder hoogspanning werkende team, dat maar één doel heeft: zoveel mogelijk dieren helpen op een zo goed mogelijke manier. ‘s Middags bracht hij een doos Merci en 2 bossen bloemen.

Poespas is een column van Lodewijk Kamps en verschijnt iedere week in De Hillegommer.