Puzzelvakantie

Lang voordat we dagelijks naar een beeldscherm tuurden, deden we nog wel eens een spelletje. Memorie, Monopoly, kaarten… Hoewel ik momenteel het idee heb dat we dagelijks bezig zijn met Mens Erger Je Niet, zonder bord en zonder dobbelstenen, zie ik die spelletjes wel terugkomen. Mijn dochter van 16 zag ik zelfs bezig met een ouderwetse legpuzzel met allemaal zangvogels . ‘Zo zo. Ligt je pokkie op de oplader?’ vroeg ik. Foute opmerking. Die bal kreeg ik direct terug. En terecht.

Als puber puzzelde ik iedere winter met mijn broer en ouders een foto-legpuzzel van een dorpsplein ergens in Europa. Mijn vader zorgde voor een stuk hardboard waarop we de 4000 stukjes bij elkaar konden leggen. De grap was, dat hij ons tijdens de zomervakantie mee nam naar die gepuzzelde locatie. Honderden kilometers over Duitse snelwegen, tientallen over b-wegen en glooiende heuvels verder, reden we kriskras van dorp naar dorp om ineens op een bekend plekje te staan. De fontein, de kerk, de terrassen: iedere centimeter kenden we. Ik vond dat altijd fascinerend. Maar dit uiteraard geheel terzijde.

Naast puzzelen is bij ons een ander spel tijdens deze oersaaie lockdown populair: Beverbende. In het kort: het is een tactisch geheugenspel waarbij het de bedoeling is om met zo min mogelijk punten over te blijven. Mijn dochters weten dat ik naast een zeer slecht geheugen ook een nitwit ben op het gebied van cijfers. Appeltje-eitje dus, om te winnen van hun inmiddels steeds grijzer wordende moeder. Not. Na meer dan 80 spelletjes, heb ik er nog niet één verloren. Niet één!

M’n jongste is het zat. Beverbende. Stom spel. Ze keert terug naar de puzzeltafel. Best saai eigenlijk, die vogels. Ik vertel haar het verhaal over haar opa en onze reizen.

Twee dagen later staat PostNL voor de deur met een grote doos. Dochterlief heeft van haar zakgeld zichzelf maar eens verwend. Sjoppen met haar vriendinnen kan nu toch niet. Uit de doos komt een legpuzzel: de skyline van Sydney…

Caroline Spaans, redacteur