Stigma

Iemand zei ooit over mij: “Oh die? Staat ze weer te dansen op de bar?” Het was niet van-horen-zeggen. Mijn bron was een zelf gelezen app van de afzender. Die iemand dus. 

Nu kan ik u verzekeren dat ik nooit op een bar heb staan dansen. Niet dat ik dat niet zou willen. Sterker nog: meer dan eens fantaseerde ik dat ik tijdens een van de vele vergaderingen waar ik slaapverwekkende dialogen van CEO’s notuleerde, uitdagend op de vergadertafel sprong om alle ingedutte grijze mannen wakker te schudden. In hun krijtjesstreeppakken en met hun uitgestreken gezichten. Wat een troosteloze aanblik was dat altijd. Maar dit ter zijde.

De afzender heb ik twee keer ontmoet tijdens een pre-corona kringetjesverjaardag. Dus waar ze die indruk aan ontleent, geen idee. Overigens is het niet helemaal waar: één keer ben ik heel dicht bij een bar-dans gekomen. Dat was jaren geleden toen ik met mijn drie teamleden tijdens de Hillegomse feestweek de pubquiz in café Murphy’s Law won. Geen sinecure! En zeker niet zonder spiek-smartphone, want die had je toen nog niet. Ik werd op een stoel náást de bar gehesen, strekte mijn armen voor me uit, balde mijn vuisten tegen elkaar en draaide ze in de rondte in mijn enthousiaste overwinningsmood. Poe, poe wat een feestneus.

Never judge a book by it’s cover. Misschien was dat ook wel zoiets bij die ingedutte kerels destijds. Zoals onze zuiderburen dat zo mooi kunnen formuleren: ‘Overdag is hij un uh netten ambtenaar, maar ‘s nachts, als de lampkes van Zottegum gedoofd zijn, metamorfoost hij zich tot un uh ware casanova’.

Caroline Spaans, redacteur