Vakantieverhaal

Tijdens een van de vele wandelingen met ons nieuwe hondje tijdens ons weekje op Vlieland kwamen we een Border Collie tegen. Volgens de stappenteller liepen we dagelijks meer dan 20.000 stappen en dat betekende dat Paco minimaal twee keer zoveel heeft gelopen; want hij rende steeds van ons af en naar ons toe. Het was een genot om te zien hoe flexibel en bewegelijk hij is.

En hoe gehoorzaam, nu al! Amper 11 maanden oud en hij luistert al erg goed. Maar hij blijft in eerste instantie wel erg terughoudend als hij andere honden tegenkomt. Daar is zijn geschiedenis in een Spaans asiel debet aan. Daar kwam hij geen onbekende (groepen) honden tegen, maar was hij wel heel vertrouwd met het clubje in zijn eigen afdeling. Toen hij die Border Collie tegenkwam rende hij eerst weg, kreeg die hond achter zich aan, ging toen keihard rondjes lopen, draaide om, waarna een status quo optrad. Ze stonden stil tegenover elkaar. Kwispelende staarten, weer wegrennen en ze gingen spelen met elkaar. Een heerlijk gezicht. Toen we verder liepen vertelde ik mijn vrouw over de ruim 12 jaar oude Border Collie die we in Hoofddorp op spreekuur kregen. Zij had een slechte rug, twee reeds geopereerde knieën, matige ellebogen en een heup uit de kom. Van de heup had ze vanzelfsprekend het meeste last. De prognose was best ongunstig, maar we gingen ons uiterste best doen. Ze werd liggend binnengebracht, want ze kon absoluut niet lopen. Na een verdoving met een spierverslappend middel lukte het ons om de heup weer in de kom te krijgen. In de meeste gevallen moet je het bewuste achterbeen dan ‘opbinden’ en het enkele weken in die positie rust geven. Maar in dit geval moesten de achterpoten juist bij de hakken met elastisch verband aan elkaar verbonden worden om het weefsel rondom de heup tijd te geven om te herstellen. Een hele spannende tijd brak aan. We regelden een afspraak voor een orthopedische brace, die het spreiden voorkwam van de achterhand. Meerdere keren hebben we haar terug gezien en elke keer was het adembenemend om te zien hoe goed ze zich redde met haar hulpmiddelen. Filmpjes van hoe ze in het bos kon rennen en met grote takken durfde te slepen(!) veroorzaakten grote blijdschap. Maar een verstapping met fatale gevolgen lag steeds op de loer. Nu zijn we echter alweer maanden verder en doet ze het prima. Mede voor haar andere orthopedische aandoeningen krijgt ze pijnstillers en toen ze die op de praktijk kwamen halen kreeg de assistente te horen hoe ontzettend blij de eigenaren waren. Ze hadden zich ingesteld op het ergste, maar durfden nu weer vooruit te kijken en dagelijks te genieten! Dat zijn die momenten dat je beseft dat waarvoor we eigenlijk elke dag non-stop bezig zijn! En toen ik dit aan mijn vrouw vertelde wist ik niet of ik kippenvel had van de harde noordoosterwind of van het verhaal.