Bobbeldebobbel

De man van middelbare leeftijd kwam met Ernie op het spreekuur. Ernie was een hond van zeven jaar met een snelgroeiende bult in zijn hals. De eigenaar maakte zich zorgen.

Ik onderzocht de hond helemaal en nam met een naald cellen uit de bult af om naar een cytologisch laboratorium te sturen. De uitslag was geruststellend: een algemeen ontstekingsbeeld. Hier zou een kuur antibiotica op zijn plaats zijn. Na 10 dagen was de bult groter geworden ondanks de kuur. We besloten om de bobbel weg te halen. Tijdens de operatie bleek de bult helaas onmogelijk in zijn geheel te verwijderen, zodat ik genoodzaakt was er (slechts) een plakkaat uit te halen om die vervolgens ook in te sturen voor, in dit geval, histologisch onderzoek. 

De prognose was gereserveerd, totdat de uitslag binnenkwam: chronisch ontstoken vetweefsel! Dat was apart. Maar wel heel plezierig want nu konden we een prednisolon kuur voorschrijven en binnen tien dagen was de bult verdwenen! Surprise surprise! Wat een opluchting. Ondertussen was er de labrador Flip van twee jaar oud verschenen met óók een bult in de hals. Hier prikte ik wederom met een naald in de bobbel en toen kwam er bloederige pus uit. Dat was dus per definitie een ontsteking c.q. een abces. De antibioticakuur bij deze onfortuinlijke hond mocht eveneens niet baten. Met Ernie in het achterhoofd sprak ik hier ook een chirurgische benadering af. In dit geval opende ik het abces met een puntmesje en een golf viezigheid kwam naar buiten. Vervolgens maakte ik de snede groter en exploreerde ik de binnenzijde van de bult. Eerst voelde en zag ik niets, maar na enkele minuten stug doorgaan kwam daar ineens de vermaledijde grasaar(!!) tevoorschijn: “een kruipertje”! Nou die eruit was mochten we met zekerheid aannemen dat de bult zou gaan verdwijnen. De grasaar bleek via het mondslijmvlies naar binnen te zijn gegaan en zich een weg aar de hals te hebben gebaand. Het fistelkanaal was inmiddels alweer gesloten. Alsof dat nog niet genoeg was verscheen er opnieuw een hond met een bobbel onderaan de hals op het spreekuur. Bij het nadere onderzoek bleken er ook ander bulten vergroot. Deze hond van 13 jaar oud bleek gegeneraliseerde lymfknoop vergrotingen te hebben. Hier nam ik van vier lymfeknopen biopten en stuurde al die preparaten in. Na één dag kwam de fatale uitslag: maligne lymfoom. Dat is een hele nare levensbedreigende aandoening uitgaande van ontsporende lymfoïde cellen. Alleen chemo-achtige therapie zal dan voor herstel kunnen zorgen. Maar de eigenaren hebben voor een natuurgeneeskundig pad gekozen. En de bulten zijn al kleiner geworden! Zo zie je maar: drie honden met eenzelfde symptoom, maar met alle drie hele verschillende achterliggende oorzaken. En tot nu toe allemaal aan de verbeterende hand!