Ikea Ike-nee

Ik had 3 keukenkastjes gekocht bij Ikea en een kassabon meegekregen. Een dag later was ik de bon kwijt. Niet slim, maar niet getreurd: ik bel even met Ikea, dacht ik, voor een kopie. 

Die is nodig voor de boekhouding. Ik had namelijk de pinafschrijving, met tijdstip, pasvolgnummer en vestiging van aanschaf op het bankafschrift. Alvorens ik dat kon doen moest ik eerst een herdershond nakijken die voor de eerste keer kwam. Ze waren met Rex altijd bij een collega in de buurt geweest en wilden nu mijn mening horen. Rex was ruim 13 en had een grote wratachtige woekering op zijn ooglid. Hij had er veel last van, want er zat elke dag een grote klodder slijm in de ooghoek. Zijn eigen dierenarts had geadviseerd om Rex door een specialist te laten opereren, omdat het een risicopatiënt betrof. Ik keek Rex helemaal na en gelukkig waren zijn hart en longen goed. Na overleg mocht ik bloedonderzoek doen waaruit bleek dat óók zijn inwendige organen allemaal in orde waren. Dit reduceerde het anesthesierisico behoorlijk! Operaties aan oogleden vind ik persoonlijk heel leuk om te doen en de eigenaren waren dolblij dat ze Rex niet bij een specialist hoefden te laten helpen. Een dag later had ik een gaatje in het operatieprogramma. Ik schoof na dit consult weer even achter de laptop om de Ikea te bellen. Er was alleen een 0900 nummer beschikbaar. Na alle keuzemenu’s drie keer te hebben afgeluisterd koos ik er maar één uit die de grootste kans op succes had. Ik kreeg inderdaad een persoon aan de telefoon, die ik mijn vraag voorlegde. Het bleek niet te kunnen: ze gaven géén kopie bon. Ik vroeg ‘waarom niet’ omdat ik alle relevante gegevens had. Er staat ‘privacygevoelige informatie’ op de kassabon, kreeg ik te horen. Ik antwoordde dat ik alles kon aanleveren dat nodig was om aan te tonen dat ik was wie ik was en dat de privacy kwestie dus niet op ging. “Helaas meneer, het is bedrijfspolicy om géén kopieën van kassabonnen te geven”. Ze vertelde mij dat ik iemand kon zijn die mijn bankrekening had gehackt en nu de desbetreffende informatie wilde ontvangen. Ook kon ze geen telefoonnummer geven van de vestiging waar ik de kastjes gekocht had. Hoe ver kun je gaan? Ik wilde hierna een klacht(je) indienen, maar dat ging niet zomaar. Eerst moest ik een account aanmaken en daarna kon ik via de site via Facebook of Twitter feedback geven. Daar kreeg ik via Messenger te lezen dat ‘als een bon zo belangrijk is voor mij dat ik hem dan niet kwijt moet maken’. Een dag later stond Rex op de stoep. We brachten hem onder narcose en de assistente prepareerde het wondgebied. Eigenlijk is het plastische chirurgie, want het is een ooglidcorrectie. Na 35 minuten was ik klaar en het eindresultaat was prachtig. Vier uur later mocht Rex kwispelend mee met zijn blije eigenaren. Tevreden mensen de deur uit zien lopen is de motor van ons bestaan! Dat lijkt elders wel anders.