Afbeelding

Traumatisch ervaring

Column

We waren net begonnen met de ingeplande consulten toen er een spoedgeval in de wachtkamer zat. Een oudere kat Mikkie was thuisgekomen met zijn (achter)pootje in een rare stand en hij kon er niet op lopen. We besloten hem op te nemen en een infuus aan te sluiten met de ultieme pijnstillers.

Later op de ochtend zouden we via röntgenologisch onderzoek controleren of de verdenking ook werkelijk waar was: zijn heup leek uit de kom. Dit komt alleen door een fors trauma, zoals een aanrijding, een trap door iemand of door een val uit een boom. Zonder enig probleem behandelden we deze hulpbehoevende kat tussen de gewone patiënten door. Later op de ochtend bleek uit de röntgenfoto dat de heup inderdaad uit de kom was en dat de kom zo ondiep was dat terugzetten niet realistisch was. We moesten gaan opereren. Een dag later was mijn vrije dag, maar de assistente was bereid om mij te assisteren bij de chirurgische correctie bij deze bijna 15 jaar oude kat. Het alternatief 'niet-opereren' betekende helaas dat er afscheid genomen had moeten worden van Mikkie. 's Avonds reed ik nog langs om hem voor de nacht klaar te maken: extra pijnstilling, het infuus op lage snelheid aan de pomp, de bak verschonen, etc. De volgende dag opereerden we Mikkie aan zijn achterpoot. Hij doorstond de ingreep dapper. Meteen postoperatief leek hij zich al veel prettiger te voelen. Omdat hij al zo oud was en omdat het zo'n ingrijpende gebeurtenis was mocht hij ook die dag en nacht nog blijven. Wederom maakten we een behandelschema dat Mikkie alle hulp kreeg die nodig was.

Weer een dag later mocht hij naar huis! Dat was een feestmoment. Twee dagen later viel mijn vrouw van haar paard. Ze kon niet op haar knie staan. Deze was heel dik. Op zondag gingen we naar de spoedeisende hulp. Na het noemen van de naam van onze huisarts kregen we te horen dat we eigenlijk naar Voorhout moesten. "Maar dit is toch de spoedeisende hulp?" vroeg ik. "Nee, dit is de huisartsenpost, de spoedeisende hulp is één loket hiernaast." Ik zag een blauwe krokodil. Uiteindelijk wilden we alleen maar dat er een röntgenfoto genomen zou worden. Na een half uur gebeurde dat ook. Eerst werd ons verteld dat er alleen foto's van het enkelgewricht gemaakt mochten worden, omdat we via de huisartsenpost waren binnengekomen. Via de spoedeisende hulp mochten er wel foto's van de knie gemaakt worden. Dat alles heeft te maken met afspraken, protocollen en procedures. Het gebeurde toch. Er waren geen fracturen te zien. Gelukkig maar. Nu moet rust, de factor tijd en lokale lasertherapie de genezing gaan brengen. Al met al ook een nogal traumatische ervaring.

Uit de krant