Transzender...

We waren al een tijdje een superlieve kater aan het behandelen die niet in orde was. Ze konden 's middags niet terecht bij hun eigen dierenarts omdat het daar te druk was. Wij konden gelukkig op vrijdagavond laat wel meteen hulp bieden, toen de eigenares belde dat ze het nu absoluut niet meer vertrouwde. Ik reed tamelijk snel naar de kliniek en we kwamen tegelijk aan. Er was aan de hand wat ik al vreesde: in de buik zat een megagrote blaas, bijna tot aan het middenrif. Dat betekende dat er een obstructie in de plasbuis zat en dat het hem niet meer lukte om te plassen. Dan stoppen de nieren er op een gegeven moment mee omdat ze de urine niet kwijt kunnen. Voordat ik hem durfde te verdoven nam ik voorzichtig wat bloed af. Het kaliumgehalte was 9.8! Alles hoger dan 6 is al bijna dodelijk in verband met ritmestoornissen. Ultravoorzichtig gaf ik alleen intraveneus een beetje spierverslapper en verder kreeg Harry een ruggenprik. Zo kon ik met hem aan de slag. Normaal gesproken heb ik een plasbuis in twee à drie minuten ontstopt. Hier duurde het bijna veertig minuten voordat het lukte. Echt bizar. Maar de katheter zat er mooi in en nu liep de urine er probleemloos uit. Het was kersenrode cassis achtige urine, de rode bloedcellen erin waren geklapt door de hoge spanning en de urine bevatte nu vrije hemoglobine (= bloedkleurstof) Dat is een uiterst gevaarlijk signaal. Ik vertelde de eigenares dan ook dat het ongewis zou zijn of hij de volgende ochtend zou halen. 's Nachts ging ik er twee keer bij kijken en zag dat hij elk uur beter werd! 's Ochtends zat hij overeind en keek fit de wereld in! De onderleggers in zijn hok waren doorweekt van de urine. Gelukkig zat hij zelf wel droog op een speciaal urine doorlatend dekentje. Hij liet zich aaien en gaf kopjes aan iedereen. Dat is wel eens anders bij dit soort patiënten. Gedurende twee dagen lieten we de blaas goed doorspoelen om zo ook de blaaswand de tijd te geven te herstellen van de grote spanning waaronder deze had gestaan. Op maandag was er het 'grote' moment om de katheter eruit te halen. Dat ging soepel! En drie en een half uur later had hij zelf iets geplast! Mooi zo! Hij mocht naar huis met medicijnen en speciaal dieet. Toen hij twee dagen later op de afgesproken controle kwam bleek echter dat zijn blaas toch weer heel vol zat en dat hij slechts druppelsgewijs urine kon produceren. We bespraken alle opties. Maar uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat we er een vrouwtje van moesten maken. Dat werd een transgender ingreep. De plasbuis diameter wordt dan van 1.5 mm tot ongeveer 8 mm vergroot! De operatie was lastig maar het eindresultaat stemde tot tevredenheid. Een dag later mocht Harry naar huis. Hij produceerde nu een straal waarmee hij de kattenbakkorrels bijna uit de bak spoot! Nou gingen ze nog een aangepaste naam voor hem verzinnen!