Parijs, stad van broze afspraken

Bij de soms heftige debatten over de klimaatopwarming verschillen de meningen nog al. Feiten en meningen, politiek en wetenschap lopen in die debatten regelmatig door elkaar. Actiegroepen 'dromen en drammen' hardop volgens klimaatontkenners, die op hun beurt het probleem bagatelliseren.

Zelfs wetenschappers spreken elkaar publiekelijk tegen en het gaat er soms hard aan toe. Uitbundige bemoeienis van de media heeft eerder olie op het vuur gegooid dan de discussies gekalmeerd. Maar wie heeft de wijsheid in pacht, wie baseert zich op feiten en wie op emoties? Peilingen laten zien dat het draagvlak in samenleving voor stevige maatregelen om de doelen van Parijs te halen hierdoor afneemt. De burger in verwarring, terwijl klimaatopwarming en vermindering van CO2 uitstoot bij de Provinciale Statenverkiezing in maart zowel als de Europese verkiezingen in mei een belangrijke rol lijken te gaan spelen. Maar op basis van argumenten of sentimenten?

Bij alle klimaatdrukte duikt steeds weer de naam 'Parijs' op als een symbool van een soort buitenlandse macht aan wie Nederland moet gehoorzamen wat klimaatbeleid betreft. Dus, hoezo Parijs?

Ongelijk speelveld

Parijs wordt steeds genoemd omdat in december 2015 daar de 21ste vergadering van de verdragspartijen van het Verenigde Naties (VN) Kaderverdrag over klimaatverandering (dat dateert uit 1992) plaatsvond. In het 'akkoord van Parijs' werd afgesproken de opwarming van de aarde te beperken tot ruim onder de 2 graden Celsius. Daarmee is alleen het doel, de norm, geformuleerd voor klimaatbeleid. Hoe dat doel te bereiken wordt volledig aan de verdragspartijen, dus ook aan Nederland zelf, overgelaten. Het woord Kaderverdrag geeft al aan dat de VN slechts het kader aangeeft dat door de landen zelf moet worden ingevuld. Met maatregelen zoals CO2 uitstoot beperken, energiegebruik verduurzamen, maar ook adaptatie door dijkverhogingen of aangepaste gewassen te verbouwen.

De VN is een internationale, normstellende organisatie die op landen een moreel beroep doet acties te ondernemen om de gestelde doelen te halen. Maar de VN kan dat niet juridisch afdwingen, ze kunnen geen sancties opleggen. Sterker, president Trump heeft de VS teruggetrokken uit het akkoord van Parijs, terwijl China en India enorme uitzonderingen hebben bedongen op hun ambities om CO2 uitstoot te verminderen. Daardoor is er wereldwijd een ongelijk speelveld ontstaan wat betreft serieuze vermindering van uitstoot van CO2. Het is dus zeer de vraag is of de gestelde doelen gehaald worden. En toch gaat in de VS, China en India, naar mijn weten, de jeugd niet massaal de straat op zoals in België en Nederland.

De bevoegdheid over milieu- en klimaatbeleid is door de lidstaten van de EU grotendeels overgedragen aan de EU, Brussel. Binnen de EU is zelfs een Europees CO2 emissiehandel systeem van kracht. Het kan nog verbeterd worden, maar is wel een voorbeeld voor de hele wereld. Daar heeft niemand het over. Europa kan het schoonste continent van de wereld worden. Laat de Europese verkiezingen daar over gaan. Dat zet zoden aan de dijk.

En laat de Provinciale Statenverkiezing gaan over mobiliteit, infrastructuur, ruimtelijke ordening en woningbouw, natuur en leefbaarheid.

Daar heeft de burger direct wat aan.

Jos Draijer