Afbeelding
Foto: Cor de Mooy

Keizersnee op Koningsdag

Column

Half maart kwam ze op het spreekuur. De klacht was dat haar chihuahua zo dik werd. Daar hoort een hele reeks nogal vervelende diagnoses bij. Ik begon Amy, zo heette ze, te onderzoeken en kon eigenlijk niet veel afwijkends vinden.

De temperatuur was goed, ze braakte niet, haar hart was goed, haar pols was krachtig en regelmatig, haar nieren voelden goed aan en haar vacht zag er goed uit. Bij navraag bleek haar eetlust ook meer dan in orde; en ze had geen last van afwijkende ontlasting. Midden onder in de buik voelde ik echter een verdikking: zacht en bewegelijk. Obstipatie? Een abces? Een vreemd voorwerp in de darmen? Tussen neus en lippen door vroeg ik wanneer ze gesteriliseerd was. "Maar dokter, ze is helemaal nooit geopereerd!" Toen viel het kwartje. Nergens in het verhaal iets over loopsheid of over een mogelijke dekking. Ik stelde voor om te gaan echoën. Binnen een paar minuten had ik al drie kloppende hartjes in beeld! Ik vroeg de eigenares of ze wist was het was: "Geen idee dokter, ik zie alleen maar witte en zwarte puntjes; u heeft ervoor gestudeerd!" - "Nou, ik vrees dat ik u kan feliciteren." – "Waarmee dan?", vroeg ze. "Uw Amy krijgt jonkies!" Ze viel bijna flauw van verbazing. Het kon helemaal niet, want ze was nooit bij haar uit het zicht geweest. Nou ja, één keer was ze ontsnapt, maar toen had ze haar al na een kwartiertje teruggevonden. Zou het dan toch toen gebeurd zijn? We spraken af dat we elkaar twee weken later weer zouden zien en toen had ik geregeld dat Sanne de echo kon maken. Als twee mensen onafhankelijk van elkaar een dracht zien, dan is het wel 100 procent zeker. En jawel hoor: ook Sanne zag minstens drie kloppende hartjes. Er werd ingeschat dat de bevalling op 25 april zou plaatsvinden: de 63e dag. Maar op 26 april was er nog niets aan de hand. Tot 23.00 uur. Toen werden we gebeld dat Amy zo onrustig was. Ze kon haar draai niet vinden en bleef maar heen en weer lopen. Het vruchtwater was nog niet gebroken. De eigenaren waren superzenuwachtig. 's Nachts hebben ze nog vier keer gebeld. Om half zeven waren er twee puppy's gezond en wel geboren. Maar wat we daarna ook deden, daar bleef het bij. De moeder vond het wel best. Ze was kapot. Ze had geen weeën meer en ze waren ook niet op te wekken. Dus besloten we tot een keizersnee. Op Koningsdag nog wel. De moeder werd voorzichtig verdoofd en kreeg een ruggenprik. De haastig opgeroepen assistente zorgde dat Amy zorgvuldig gewassen werd. Na het openen van de buik zag ik nog een hele grote baarmoeder: er zaten nog drie pups in! Razendsnel haalden we ze eruit en met vereende krachten werden de pups gedroogd en bij de anderen gelegd in de couveuse! Wat een heerlijk begin van de dag. Het gepiep van de pups is nog mooier dan het getjilp van de vogels op een zonnige lenteochtend.

Uit de krant