Koek en Scopie

Column Poespas

Door de almaar voortdurende en uitlopende wegwerkzaamheden is het voor zenuwachtige eigenaren erg lastig om onze kliniek te bereiken. De verkeersregelaars hebben het zwaar als de baasjes hen helemaal over hun toeren aanspreken, omdat het echt praktisch onmogelijk is/was om de ingang van de praktijk te halen.

Een gesprek van ons bij de burgemeester en wethouder over de onbereikbaarheid leverde in elk geval op dat we hoorden waaròm het zo een organisatorische chaos is. En dat vanaf november de vreselijke ellende voorbij is. Of zou moeten zijn. De afgelopen week konden de eigenaren van Charly, een normaal gesproken fitte Maltezer, ons gelukkig wel snel vinden. Dat was nodig ook, want Charly had zich verslikt in iets en dreigde te stikken. Hij was totaal in paniek, kokhalsde, gaf wit slijm op en liep enigszins blauw aan. Dat zijn echt factoren van ultieme spoed. Het liep tegen het einde van de dag en we waren de kliniek al aan het schoonmaken. Daarmee konden we meteen stoppen want we gingen gelijk aan de gang met Charly. Eerst moesten we hem rustig maken door hem een beetje te verdoven met een middel rechtstreeks in de bloedbaan. Vervolgens probeerden we een 'tube' in te brengen in de luchtpijp om te kijken of deze passabel was. Ook dat lukte. Hierna was de luchttoevoer gegarandeerd en konden we 'rustig' op zoek naar de oorzaak van de slokdarmobstructie. Volgens de eigenares zou het kunnen dat hij een groot stuk koek had gegeten of mogelijkerwijs een klokhuis van een appel. Ze hadden alleen gezien dat Charly gehaast wat naar binnen schrokte toen hij in de bosjes liep. Hun pogingen om het uit de bek te krijgen mislukten want het was al op weg naar de maag. Meteen daarna werd hij stervensbenauwd. We maakten enkele röntgenfoto's van de slokdarm en zagen dat er net boven het hart iets vast zat. Dat was een onmogelijke plaats. Je kunt er dan vanaf de maag slecht of niet bij en via de bek alleen met de methode van een flexibele gastroscoop. Een doorverwijzing naar een duur specialistencentrum zagen de eigenaren niet zitten. Dus toen boden we aan zelf met onze (nieuwe) flexibele scoop aan de gang te gaan. Het kon toch niet zo zijn dat Charly moest worden ingeslapen vanwege een klokhuis of een stukje koek? We namen hem mee naar de operatiekamer en met een team van anesthesisten, ok assistentes en technici kregen we de boosdoener in beeld: een klokhuis. Overdwars en muurvast. Met heel veel geduld konden we beetje bij beetje het klokhuis kleiner 'knabbelen' door steeds hapjes van het appelstukje te nemen. Na 45 minuten waren we zover dat we de eerste poging konden doen het klokhuis richting maag te duwen. En het lukte! De slokdarmwand was bij al deze subtiele handelingen absoluut niet beschadigd geraakt. Dat was het belangrijkste. Charly was gered, zonder operatie en zonder naar een specialist te moeten. Wat een feest!

Uit de krant