Bonbon

Ik haalde de post uit de brievenbus en behalve de krant zag ik de gevreesde envelop: van het CIJB. De brief was geadresseerd aan mij, dat maakte een en ander nog wat pijnlijker.

Binnen maakte ik hem open. Ik zag een fikse boete voor 'te hard rijden'. Reflexmatig dacht ik: één van de kinderen zal wel in mijn auto hebben gereden. Ik sprak ze er meteen op aan. Maar beide dames konden onomstotelijk aantonen dat zij op dat moment niet in mijn Golfje hadden gereden. Dus was ik de boosdoener. De flitspaal op de Hillegommerdijk ter hoogte van de afslag naar de Spieringweg had de overtreding geconstateerd. Maar dat was raar: daar sla ik altijd af, hoe kon ik daar dan te hard hebben gereden? Ik keek nog eens goed naar de datum en realiseerde mij dat ik op die zondag dienst had. Op het dagoverzicht van die dag zag ik dat ik 18 minuten voor de geconstateerde overtreding met de laatste patiënt eigenaar had afgerekend. Ik wist nog precies welke hond dat was. Het betrof de Portugese Waterspaniel Pedro, die een doosje met bonbons had opgegeten. Dat was voor die eigenaren de aanleiding geweest om mij te bellen met de vraag wat ze moesten doen. Mijn antwoord was eenvoudig: zo snel mogelijk langskomen. En dat hadden ze gedaan. De mensen hadden een enorme doos bonbons gekregen als dank voor hun onbaatzuchtige hulp aan een zieke vriendin. In een onbewaakt moment had Pedro de vijfhonderd gram aan puur- en melkchocolade versnaperingen in een handomdraai tot zich genomen. Alleen het lege verfomfaaide doosje markeerde de herinnering aan de gulle gift. Op de kliniek bracht ik een braunule aan in de ader en injecteerde de braakopwekkende vloeistof. Binnen 3 minuten lag er een pond chocoladepasta op de grond. Op zich fantastisch, maar ook wel wat spijt opwekkend. Wat was het lekker geweest als… maar ja, dat was niet meer aan de orde. Pedro was gered. Na de administratieve afhandeling reed ik naar huis. Juist ter hoogte van de flitspaal remde ik af en sloeg rechtsaf. Op datzelfde moment werd ik snoeihard ingehaald door een VW Caddy. Ik weet nog dat ik dacht: "Nou, als die auto geflitst wordt dan weet ik het nog niet zo net..." En nu was er de betreurde brief. Tegenwoordig moet je digitaal in beroep gaan. Het kostte me heel veel tijd en moeite maar uiteindelijk lukte het mij om de flitsfoto op te vragen. Toen ik hem binnen kreeg moest ik van blijdschap glimlachen: op de foto waren twee auto's naast elkaar gefotografeerd en om de een of andere reden hadden ze mij als overtreder uitgekozen. Ik werd echter daadwerkelijk ingehaald en het was vastgelegd ook! Het verweerschrift was hierna niet zo moeilijk meer. In plaats van allebei een bon(bon) werd drie weken later die van mij ongeldig verklaard.