Column Poespas: Drukke ochtend

Mijn dochter ging met een vriendin naar Parijs om daar een festival bij te wonen. Ze zouden vertrekken met een bus vanaf station Sloterdijk. Alleen was het een probleempje om daar te komen, doordeweeks.

Mijn vrouw had een volle agenda en ik had die ochtend vijf patiënten in de o.k. Het ontbrak mij ook aan tijd om haar weg te brengen. Ik bedacht het volgende: ze kon met mijn Golfje naar station Hoofddorp, dan kon ze daar de auto in de parkeergarage parkeren, vervolgens kon ze de trein pakken naar Sloterdijk en zou ik 's middags naar de parkeergarage fietsen om de Golf op te halen met de reservesleutel. Ik zou met de scooter naar de kliniek gaan. Ze vond het een briljant plan. De castratie van de oude hond en de konijnensterilisatie verliepen soepel. Als derde ingreep stond een laparoscopische sterilisatie van de teef op het programma. Dat blijft een genot om te doen: 3 minuscule gaatjes in de buik en kraakhelder beeld op het grote scherm. Voor het hondje het goed en wel besefte lag ze al weer in de uitslaapkamer. Ze kon voor de middag al weer kwispelend mee met haar baasjes! Vlak voor ik aan de noodzakelijk amputatie van het konijnenpootje begon, keek ik even op mijn telefoon. "Ha Pap, hier is een foto van waar de auto staat: op het Piarcoplein!" Het Piarcoplein? Dat is bij station Sloterdijk zelf! Is ze daar heen gereden? Wat is dit nu toch weer? Even later kwam en nog een appje: "He Pap, ik heb geen parkeerkaartje kunnen kopen want ik kon de betaalautomaat niet vinden." De moed zonk me in de schoenen. Er was hier sprake van een kolossaal misverstand. En straks zou ik dus hals over kop naar Amsterdam moeten. Ik switchte de focus weer naar de operatie en heel voorzichtig prepareerden we de verbrijzelde voorpoot van het konijntje bloot, zodat we uiteindelijk een subtiele amputatie konden uitvoeren. Het was heel spannend omdat het kleine diertje diep onder narcose moest. Onze o.k. assistente hield het diertje extreem goed in de gaten en drie kwartier na de eerste snede werd ze in de couveuse gelegd om weer bij te komen. Als laatste patiënt die ochtend kon ik het gebit gaan saneren van een bejaarde Jack Russell waar 80% van de kiezen uitgehaald moesten worden. Een half uur later dan normaal waren we klaar. Ik sprong op de scooter en vloog naar huis. Daar wisselde ik van voertuig en beklom de fiets. Zwoegend in de bakkende zon stampte ik naar het station. Halverwege was ik al doorweekt. Met klamme handen kocht ik een OV kaartje en checkte in. Niemand wilde naast me zitten in de volle trein.

Tot mijn verbazing stond mijn autootje er nog, zonder bon, zonder wielklem. Toen ik wilde starten kwam er een appje binnen: "Hoi P, we zijn er hoor; lekker chill hier!"

Deze column wordt geschreven door dierenarts Lodewijk Kamps en verschijnt wekelijks in het LisserNieuws en De Hillegommer