Ridge-Bek

Ik sta thuis op de crosstrainer mezelf heftig in het zweet te werken als de telefoon gaat. Joyce, onze dienstdoende dierenarts op dat moment, vraagt om hulp bij een lastige patiënt.

Het is een geopereerde grote hond bij wie er iets uit de operatiewond begint te puilen. Drie dagen na de ingreep. Dat kunnen de darmen zijn (= foute boel) of slechts onderhuids vetweefsel (= valt wel mee). Ik spring van het apparaat en huppel naar de douche. Tien minuten later zit ik nog na-zwetend en half afgedroogd in de auto. Met piepende banden kom ik voor de praktijk tot stilstand en ren naar binnen. De mooie, angstig kijkende hond zit met de eigenares in de wachtkamer. Het is een Ridgeback. Joyce praat me bij en ik kniel bij het dier. Ik aai haar kop en vraag de eigenares of ze haar op de zij wil rollen. "Nou, ik denk dat ik haar beter kan laten zitten, dan kan jij naar de buikwond kijken." Prima, denk ik en wacht tot ze op haar billen en voorpoten zit. Vlak naast haar neem ik plaats en kijk met mijn hoofd laag tussen haar voorpoten door naar de wond. Het volgende moment voel ik een knalharde klap, hoor het dichtslaan van haar bek en voel een snerpende pijn en het bloed langs mijn wang druppelen. Reflexmatig spring ik op en ren naar een wastafel. Meteen doe ik mijn gezicht onder de koude waterstraal. De wasbak kleurt geheel rood. Mijn tanden lijken los te zitten.

Paniek maakt zich van mij meester. Joyce roept bezorgd hoe het met me gaat. De eigenares is vreselijk geschrokken en stamelt verontschuldigingen. Angstig loop ik naar een spiegel om de schade op te nemen. Naast mijn mond zitten drie bloedende plekken, aan de binnenzijde van mijn lip zit een gat, op mijn hals zitten ook bloedsporen en wond, vlak naast mijn halsslagader. Bloed maakt alles erg, maar de schade lijkt gelukkig mee te vallen. Ik besef dat ik in mijn gezicht ben gebeten door de bange hond. Totaal mijn eigen schuld door te gehaast en te onvoorzichtig handelen. Met jodium dep ik de wonden en met een soort kraag van rekverband bedek ik mijn bloedende halswond. Oké, verder met de patiënt. Samen met Joyce verdoof ik de Ridgeback voorzichtig in de bilspier. Het blijkt te gaan om uitpuilend onderhuids vet. De eigenares is er bijtijds bij! Een paar uur later en de darmen waren er ook uitgekomen! Nu kan ik in de o.k. de gehele wond opfrissen en de wijkende wondranden met steviger hechtmateriaal dicht hechten. Ze was kort na de operatie al zo fit geweest dat ze weer over takken en bomen heen was gesprongen en dat was toch net teveel geweest voor de hechtingen. Met het dikkere draad en meer rust zou het nu goed moeten komen.

Een dag later is mijn wang dikker dan de wond van de hond. Een week later is het al bijna helemaal weggetrokken, mede dankzij de laserbehandelingen van mijn vrouw.