Suprise-surprise!

Ik riep een klein dartel hondje binnen dat bijna in mijn armen sprong van blijdschap. Hij was nog nooit bij ons geweest. Misschien dat ie daarom zo nog vrolijk was?

Hij was al wel vaak bij een andere dierenarts geweest voor de klacht waarvoor ze nu ook bij ons kwamen. Robbie had last van telkens terugkerende ontstekingen aan de voorpoot. De eigenaren hadden Robbie pas elf maanden. Ze hadden hem overgenomen van iemand die er vanwege een scheiding niet meer voor kon zorgen. Meteen nadat ze Robbie in huis hadden waren ze al naar de dierenarts gegaan, want hij had twee pusplekken aan zijn linker voorpoot. De kuur die ze toen hadden gekregen had goed geholpen en de ontstekingen waren helemaal verdwenen. Drie maanden later ontstonden er weer onrustige plekken op de huid van de poot en ze waren weer bij hun dierenarts langs geweest. Deze keer kregen ze een zwaardere kuur mee en alles werd weer rustig. En bleef rustig. Het leek nu helemaal genezen. In de tussentijd verhuisden ze naar onze regio en vlak na de verhuizing begon de bewuste voorpoot er weer onrustig uit te zien. Robbie zat er steeds aan te likken; de eigenaren dachten dat de stress van de verhuizing een grote rol speelde en dat hij last had van een ontstoken likgranuloom. Dat hadden ze op internet opgezocht. Dat is een voorkeursplek op de poot waar honden aan likken tijdens stress, die chronisch ontstoken raakt. Ze hadden via internet al een kraag besteld, die ze zo vaak mogelijk om deden. Desondanks was het weer helemaal mis. Ze hadden een mooie en volledige uitdraai van de medische gegevens bij zich, zodat ik kon lezen wat Robbie in het verleden al gekregen had. Hij had geen koorts en was zeer vrolijk. Ik onderzocht het hondje en vroeg terloops of hij zijn poot weleens gebroken had. "Nee zeg, niet dat we weten!" reageerden ze verbaasd en bijna verbolgen. "Dan zou ons dat toch wel verteld zijn?" Ik vroeg of ik een röntgenfoto mocht maken. Ze vonden het een beetje overdreven, want "een kuurtje had altijd zo goed geholpen". Toch kon ik ze ervan overtuigen dat ik het nodig vond. Even later sloeg ik mijn handen voor mijn mond. Op de röntgenbeelden zag ik een metalen plaatje dat met 7 schroefjes vastgedraaid zat in het spaakbeen! Dat was de reden van de terugkerende fistels: een reactie op de schroeven of de plaat. Die moesten er dus uit. De vorige eigenares was op geen enkele wijze te bereiken: haar 06 nummer werkte niet meer. Gelukkig hielden zijn nieuwe baasjes zoveel van Robbie dat ze gelijk bereid waren de operatie af te spreken. Vorige week zag ik ze weer terug. Robbie was helemaal top! De operatie was goed verlopen. De geïnfecteerde plaat en de schroeven hadden wij er soepel uitgekregen en hij was nu al maanden zonder fistelende huidinfecties! Soms kom je bijzondere verrassingen tegen als je een dier overneemt van iemand!