Job Schoonderbeek's speciale voetbalafscheid
Sport• 'You'll Never Walk Alone', fakkels en een erehaag
Hillegom ♦ Het werd een wedstrijd met veel tegenstrijdigheden. Blijdschap, omdat de (h)echte vriendschap voelbaar was en verdriet, omdat hij afscheid moest nemen van zijn geliefde voetbal.
Door Caroline Spaans
De 18-jarige Job heeft LHON (Leber opticusarofie) - een zeldzame overerfelijk oogziekte - en is in korte tijd slechtziend geworden en wordt waarschijnlijk binnenkort blind. Voetballen zal niet meer gaan zoals hij dat al jaren met volle 100 procent en veel passie doet. Zijn vader Ton: "Job en voetbal zullen onlosmakelijk verbonden blijven maar niet meer zoals hij dat graag nog jaren had willen doen. Van de club mag hij altijd blijven spelen, maar het is echter te pijnlijk voor hem om tijdens het voetballen constant geconfronteerd te worden met zijn slechte zicht."
Job reageerde redelijk relaxed op het voorstel van zijn ouders om een afscheidswedstrijd te organiseren: "Lijkt me wel gaaf". Job is er een van weinig woorden. Dat er zoveel mensen op de hoofdtribune zaten bij SV Hillegom woensdag 26 oktober, hadden zelfs zijn ouders niet verwacht. Een kleine 500 man wist de weg naar het stadion te vinden en zagen de wedstrijd SV Hillegom JO19-1 tegen FC Lisse JO19 team om Job's liefde voor het voetballen te vieren. "Het was echt enorm druk. Bizar dat al die mensen voor mij kwamen! Ik vond het ook prima dat FC Lisse 'voor vol ging': ze wonnen de wedstrijd, maar het bleef wel een spannende pot," laat Job na afloop weten.
Job speelde zijn laatste 'normale' wedstrijd begin september. "Ik had toen al last, maar dacht dat het nog wel ging en probeerde het eigenlijk zoveel mogelijk uit te stellen. Ik wist al dat ik kans had om LHON te krijgen, maar het is pas eind september vastgesteld. Mijn neef heeft het ook en alles dat hij mij verteld had, was één op één hetzelfde als wat ik mee maakte.
Mijn neef is nu 30 en bij hem begon het op z'n 24ste. Waarom ik het wel heb, maar mijn broer niet, daar hebben de artsen geen antwoord op. De prognose is dat mijn zicht steeds slechter wordt, maar het kan ook niét minder worden, dan het nu is. Ik gebruik medicijnen nu. Dat is een pilot die ik volg in Rotterdam. Ik hoop maar dat ze aanslaan natuurlijk, maar dat is nog niet bewezen."
Job hoopt dat hij in ieder geval zijn studie kan afmaken. Hij studeert technische economie in Amsterdam. "Een paar weken terug had ik nog de hoop dat ik dit voetbalseizoen zou afmaken. Ik had ook niks tegen de trainer gezegd, omdat ik niet anders dan de anderen behandeld wilde worden.
Maar op een gegeven moment lukt het echt niet meer. Voetbal ga ik het meest missen. Voor alle andere dingen die ik leuk vind, kan ik wel wat anders verzinnen, maar voetbal is gewoonweg niet meer mogelijk. Je kunt simpelweg niet meer inschatten hoever de bal bij je vandaan is en gericht schieten is er ook niet meer bij."
Tijdens de wedstrijd kregen zijn twee broers ook speeltijd en in de 88ste minuut werd de wedstrijd stil gelegd en vormden zijn team en de tegenstander een erehaag voor Job. Aan de andere kant van het veld stonden zijn vrienden met fakkels en uit de stadionspeakers klonk: You Never Walk Alone.
Met zo'n familie en met zulke vrienden, zal dat zeker niet gebeuren.
